Τρίτη, Αυγούστου 18, 2015

144. μια ζωή τρώγοντας ξύλο!

 "Θα φας ξύλο!" τον απειλούσε η μάνα, ο πατέρας, ο δάσκαλος.. κι Εκείνος φοβόταν.. τρόμαζε πολύ.. και μια μέρα το πήρε απόφαση: θα έτρωγε ξύλο μοναχός του!
και μίκρυνε, μίκρυνε, μίκρυνε πολύ.. κι έγινε ένα μικρούτσικο σκουληκάκι και μπήκε στο ξύλινο πόδι του τραπεζιού κι έφαγε ξύλο με την ψυχή του! Γνώρισε και μια τσαχπίνα μικρούτσικη σκουληκίτσα και παντρευτήκαν κι έκαναν πολλά πολλά όμορφα μικρούτσικα σκουληκάκια.
Ολα τα μικρούτσικα σκουληκάκια, εκεί μέσα στο ξύλινο πόδι του τραπεζιού, τρώγανε ξύλο, και ζήσαμε εμείς καλά κι αυτοί έζησαν καλύτερα, έχοντας εξασφαλίσει το ξύλο της χρονιάς τους!

Δευτέρα, Αυγούστου 17, 2015

143. Εκείνη και ο ύπνος της

"Χάρισέ μου τον ύπνο σου" της είπε κι εκείνη έπεσε ξερή στην αγκαλιά του. Κοιμήθηκε αμέσως σαν πουλάκι, επειδή της το ζήτησε, επειδή του είχε εμπιστοσύνη, επειδή τον αγαπούσε, όλα αυτά μαζί.. κι από εκείνη τη στιγμή κοιμόταν χαμένη μέσα σε έναν ύπνο χαρισμένο από Εκείνη προς Εκείνον. Σπάνια, αραιά και που, σηκωνόταν σαν υπνωτισμένη και φρόντιζε την επιβίωσή της, να τσιμπήσει κάτι, να πλυθεί, και μετά ξαναχανόταν σε έναν ύπνο μακάριο, απελευθερωμένο από όνειρα, γιατί το όνειρό της είχε εκπληρωθεί: ήταν δική του, ήταν δική του ολόκληρη, σώμα και ψυχή και σκέψεις, ακόμα και ο ύπνος της ήταν πλέον δικός του.

Εκείνος, έμενε ξύπνιος και την έβλεπε με αγαλίαση πόσο ήρεμα κοιμόταν και ηρεμούσε το μέσα του, ο ύπνος της δρούσε ευεργετικά στη δική του πίεση, εξαφάνιζε το καθημερινό του στρεσσάρισμα στη δουλειά, παντού. Εφτανε μια στιγμούλα να φέρει το ήρεμο κοιμισμένο της πρόσωπο στο νού του και αμέσως ένοιωθε άλλος άνθρωπος, ξεκούραστος και με νέες αναδυόμενες δυνάμεις για ζωή, χωρίς να κλείνει μάτι βέβαια. Είχε ρέψει μεν σωματικά, αλλά το μυαλό του δούλευε ρολόι. Γερνούσε δίχως να το καταλαβαίνει.

Εκείνη, απλώς κοιμόταν κι όσο κοιμόταν τόσο έδειχνε πιο νέα και πιο όμορφη -ο ύπνος ομορφαίνει τη γυναίκα, όπως λένε, και είναι αλήθεια. Δεν έδειχνε όμως μονάχα: γινόταν πράγματι ωραιότερη και νεότερη και αυτή η μετατροπή τρόμαζε Εκείνον που δεν ήξερε πια τί να κάνει. Την είδε να γίνεται έφηβη, να περνά στην παιδική ηλικία, να ξαναγίνεται μωρό, διστάζοντας να την ξυπνήσει.

Οταν έφτασε στο σημείο να πρέπει να της αλλάζει πάνες, ε, δεν κρατήθηκε και την ξύπνησε με ένα απαλό φιλάκι και τότε έγινε το θαύμα! Εκείνη ξύπνησε μαχμουρλίδικα, άνοιξε τα ματάκια της, έσκασε ένα χαμογελάκι και... μεγάλωσε ξαφνικά! Ηρθε στη δική του ηλικία, έγινε αγνώριστη στα μάτια του γιατί δεν είχε το χρόνο Εκείνος να παρακολουθήσει την ωρίμανσή της. Ετσι, της έδωσε πίσω τον ύπνο της και θα έτρεχε ασθμαίνων να βρει τον ύπνο κάποιας άλλης, αν Εκείνη, τώρα που είχε μάθει το κόλπο, δεν του ζήταγε να της χαρίσει το δικό του ύπνο. Ε, καιρός ήταν!

Σάββατο, Απριλίου 11, 2015

142. ψάχνοντας το Σήμα

Μια φορά, ήταν ένας που έψαχνε να βρει ένα Σήμα. Μέσα στο μυαλό του έψαχνε να το βρει. Πέρασε πολλά χρόνια της ζωής του ψάχνοντάς το, ψάχνοντας το Σήμα που θα τού 'δινε έμπνευση να δημιουργήσει κάτι τι μεγάλο, κάτι σπουδαίο, κάτι ανεπανάληπτο, κάτι που δεν θα είχε παρουσιαστεί στον κόσμο μέχρι τη στιγμή εκείνη, τη στιγμή της ανακάλυψης του Σήματος, δηλαδή. Και περνάγαν οι μέρες, οι μήνες, τα χρόνια, κι αυτός καθόταν κι έψαχνε. Εψαχνε σε όλες τις γωνίες του τετράγωνου μυαλού του -ήταν λογικός άνθρωπος, για τούτο και το μυαλό τετράγωνο. Εψαχνε και στις καμπύλες της φαιάς ουσίας του, επειδή καλλιεργούσε και την ενσυναίσθησή του -συνειδητά.
Εψαχνε λοιπόν εκείνος, έψαχνε και ξανάψαχνε για πολλά χρόνια, κι έφτασε σε βαθειά γεράματα ψάχνοντας, μέχρι τη στιγμή που ασυναίσθητα -πέρα από λογική κι ενσυναίσθηση- τσεκάρησε τα ψώνια της ημέρας με ένα ακόμα φευγαλέο "ν", κατά τη συνήθειά του, και...
Η λύση του αινίγματος, η ανακάλυψη η μεγάλη, το πολυπόθητο Σήμα, το Σήμα το δικό του, το κατάδικό του ήταν εκεί, μπροστά του, και τον περιγελούσε. Ηταν μπροστά στα μάτια του τόσα χρόνια και δεν τό 'βλεπε! Το Σήμα αυτό, που βρισκόταν πάνω σε χαρτιά και χαρτάκια, πότε χαραγμένο γερά με χέρι σταθερό και πότε ξέθωρο με χέρι τρεμάμενο, συχνά ζωγραφισμένο ανεπαίσθητα με διάφορα χρώματα, με στυλό, με μαρκαδόρο ή με μολύβι, είχε διαλέξει εκείνην ακριβώς τη στιγμή να φανερωθεί!
Τώρα πια, δρόμοι πολλοί ανοίγονταν μπροστά του. Θα φτιάξει επιτέλους το σούπερ προϊόν του και θα βάλει πάνω του το μοναδικό του Σήμα, το δικό του Σήμα, το Σήμα που θα σημαίνει πως «ΑΥΤΟ ΕΔΩ ΤΟ ΠΡΑΓΜΑ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΟ ΜΟΥ» ή «ΑΥΤΟ ΕΓΩ ΤΟ ΕΦΤΙΑΞΑ ΜΕ ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΕΜΠΝΕΥΣΗ».
Σκέφτηκε να αρχίσει αμέσως να παράγει διάφορα αθλητικά είδη, μπλούζες, άνορακ, παπούτσια, ρακέττες για τέννις, μπάλες, σκουφιά, καπελάκια... η φαντασία του άρχισε να οργιάζει!
Τόση πολλή φαντασία και τόσο αχαλίνωτη, ενέσκηψε απότομα στο κεφάλι του, που το μυαλό του, το κοκκαλωμένο ίσαμε τώρα σε μια μοναδική σκέψη, την έρευνα για το Σήμα, δηλαδή, τά 'παιξε κανονικά και ο καημένος ο ανθρωπάκος τα κακάρωσε από βαρύ εγκεφαλικό.
Τουλάχιστον πήγε ευτυχισμένος, πριν προλάβει να διαπιστώσει ότι το Σήμα αυτό ήταν ήδη κατωχυρωμένο από πασίγνωστη εταιρεία αθλητικών ειδών εδώ και κάμποσες δεκαετίες...
_________________
ΣΗΜ. το τέλος που είχα σκεφτεί να δώσω στην ιστοριούλα είναι να τινάζει τα πέταλα ο ερευνητής του Σήματος βουτηγμένος στην απογοήτευση, μόλις θα ανακάλυπτε ότι το Σήμα αυτό υπήρχε ήδη στην αγορά και ο ίδιος δεν το είχε πάρει χαμπάρι, ετσι όπως ήταν κλεισμένος στο καβούκι του και αφοσιωμένος στο ψάξιμο... αλλά τον λυπήθηκα το φουκαρατζίκο και φρόντισα να τον αποτελειώσω μέσα σε πελάγη ευτυχίας!
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...