093. Ο Μεργκαέλ φεύγει από το πανεπιστήμιο

Μια μέρα χειμωνιάτικη, πήρε ο ωραίος Μεργκαέλ των ομματιών του και, κρατώντας την επαγγελματική του τσάντα στο αριστερό χέρι κι ένα μικρό ρολό χαρτιά στο δεξί, βγήκε από το γραφείο και άρχισε να περπατά στους δρόμους του πανεπιστημίου της γειτονιάς του προσπαθώντας να βρει διέξοδο προς τα χωράφια. Η πόλη τον έπνιγε, ακόμα και η πανεπιστημιούπολη που ήταν σχετικά πρασινισμένη με θάμνους και γκαζόν. Αναζητούσε περισσότερο πράσινο, άπλα, αγρούς, χωράφια, να μυρίσει χορτάρι αληθινό, πώς το λένε! Φοιτητές περνούσαν δεξιά κι αριστερά του, μερικά ζευγαράκια στεκόντουσαν να φιληθούνε, άλλοι καθόντουσαν και διάβαζαν σε μέρη σκιερά κι άλλοι λιαζόντουσαν ξαπλωμένοι στα γρασίδια. Ο Μεργκαέλ προχωρούσε χωρίς να βρίσκει δρόμο διαφυγής. Ολο γύρω γύρω τριγυρνούσε. Αρχισε να εκνευρίζεται που τα δρομάκια ήταν τόσο μπερδεμένα κι αναρωτιόταν πώς βρίσκουν οι φοιτητές το δρόμο για το σπίτι τους ή αν παραμένουν σε όλη τη διάρκεια των σπουδών τους φυλακισμένοι μέσα σε αυτή τη φοιτητούπολη. Την ιδέα του ενίσχυσε ο θόρυβος των αλυσίδων που φορούσαν, άλλοι στα χέρια κι άλλοι στο λαιμό. Πρόσεξε ότι μερικοί φορούσαν μικρά αλυσιδάκια στα αυτιά, κάποιοι είχαν τρυπημένες μύτες και γλώσσες. Μια κοπελίτσα με κοντό μπλουζάκι άφηνε να φαίνεται μια αλυσίδα περασμένη στον αφαλό της. «Τι συμβαίνει εδώ μέσα;» έσπαγε το κεφάλι του να δώσει απάντηση. Μετά, αφού σκέφτηκε ότι όλοι αυτοί σίγουρα έβρισκαν τρόπο να βγαίνουν έξω, έτρεξε στη καντίνα, ζήτησε ένα ανοιχτήρι κονσέρβας, τρύπησε το δεξί του αυτί και κρέμασε την αλυσίδα με τα κλειδιά του. Εφυγε χαρούμενος, με τα κλειδιά να ηχούν γλυκά -γκλιν γκλιν γκλιν- και όλα έγιναν πανεύκολα γι αυτόν: ο δρόμος διεξόδου φάνηκε στη πρώτη στροφή, αλλά το παράξενο είναι πως δεν ήθελε πια να φύγει απο εκεί!