031. θάνατος διαρκείας

Τι άλλο είναι η ζωή από 'να θάνατο διαρκείας; Κάθε μέρα πεθαίνεις κι από λίγο, απ' τη στιγμή της γέννησής σου πεθαίνεις, κι όσο μεγαλώνεις και αντριεύεις, συνηθίζεις να πεθαίνεις. Τα μαύρα φτερά τα βλέπεις, αλλά τα αγνοείς. Λες «μπα, εμένα δεν θα με πάρει» και κοιμάσαι τα βράδια ήσυχος, ώσπου να 'ρθεί το πρωϊνό που δεν θα ξαναντικρύσεις το φως του ήλιου. Από τότε, θα συνεχίζεις να κοιμάσαι προστατευμένος, τυλιγμένος σφιχτά με τις μαύρες φτερούγες. Φτερούγες ζεστές κι απαλές σαν μετάξι, κι όσα λέγονται για το θάνατο, πως είναι κρύος δηλαδή, είναι ψέμμα. Ο θάνατος είναι γλυκός και ζεστός όταν είναι καλοδεχούμενος.