Αποφάσισα να βρω ποια είμαι. Μίκρυνα τον εαυτό μου τόσο πολύ που κατάφερα να τον καταπιώ και να τον ταξιδέψω μέσα στο σώμα μου. Πρώτα επισκέφτηκα το μυαλό, όπου βρήκα τρία πουλάκια να κάθονται. Γάργαρα νερά κυλούσαν, όλα ένα γύρω ήταν γαλάζια και το μυαλό μου έκανε νάζια. Αυτό το λένε φαντασία οι απέξω. Σιγά σιγά, άρχισα να κατεβαίνω προς τα κάτω.
Με κινήσεις σαν της σβούρας ή όπως ο σκιέρ στο σλάλομ, πέρασα από μάτια, μύτη κι αυτιά, πολύ βιαστικά, αλλά όχι και τόσο ώστε να διαπιστώσω ότι όλα δούλευαν ρολόι. Η μύτη μου μονάχα δεν με πήρε μυρωδιά, αν και φορούσα τα παλιά μου τα παπούτσια. Κάτι πρέπει να κάνω με την όσφρησή μου ή μήπως είναι καλύτερα να την αφήσω ήσυχη; Η πόλη μου δεν είναι και πολύ καθαρή και με συμφέρει να γλιτώνω λίγη βρωμιά.
Το λαρύγγι με κατέβασε πολύ βιαστικά, σαν τσουλήθρα, στα πνευμόνια που σφυρίζανε λίγο και με παρακάλεσαν να υποσχεθώ ότι θα κόψω το κάπνισμα, πράγμα που έκανα με προθυμία, δεδομένου ότι μια υπόσχεση παραπάνω δεν βλάπτει. Αλλωστε, σε μένα την έδινα, ποιος ο λόγος να την κρατήσω; Μπήκα λοιπόν βιαστικά στο κυκλοφορικό μέσα από μια αρτηρία, την Αορτή.
Η αορτή με εκτόξευσε με φόρα σε όλα τα μέλη του σώματος. Μύες, νεύρα, κόκκαλα, τα είδα όλα και τα βρήκα σε καλή κατάσταση, όπως -ας πούμε- φαίνεται η Γη σαν Υπέρλαμπρο άστρο από ένα διαστημόπλοιο. Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα έκανα το γύρο της Ροδιάς. Ζαλίστηκα κάπως, είμαι λίγο μεγάλη για παιχνίδια λούνα παρκ.
Ετσι, μόλις έφτασα στο σημείο εκκίνησης, ανέβηκα προς τα πάνω και διάλεξα νέα πορεία, μπαίνοντας στον οισοφάγο αυτή τη φορά. Κατηφορική κι αυτή η οδός αλλά ανώμαλη, σκέτα κατσάβραχα. Είχα την ευκαιρία να απολαμβάνω τη διαδρομή, και, τυλιγμένη σε ζεστά μαλακά στρωματάκια έφτασα στο στομάχι. Μπλουμ! έπεσα σε μια τεράστια κινούμενη πισίνα - ζακούζι, γεμάτη καυστικά υγρά.
Καιγόμουν και κολυμπώντας γρήγορα κατάφερα να περάσω από μια σχισμή σε ένα πολύ μακρύ χνουδωτό τούνελ, του οποίου τα τοιχώματα με σπρώχναν προς τα έξω, οπότε έπαψα να κολυμπώ. Εντελώς ξεκούραστα έφτασα στην άκρη του τούνελ, που είχε στο μεταξύ φαρδύνει αρκετά, και είδα φως. Μαζί με το φως όμως είδα και τη λεκάνη του καμπινέ. Αν είναι δυνατόν! Γνωρίστηκα τόσο καλά με μένα, που κατάφερα να με χέσω!
Αποφάσισα να βρω ποια είμαι. Μίκρυνα τον εαυτό μου τόσο πολύ που κατάφερα να τον καταπιώ και να τον ταξιδέψω μέσα στο σώμα μου. Πρώτα επισκέφτηκα το μυαλό, όπου βρήκα τρία πουλάκια να κάθονται. Γάργαρα νερά κυλούσαν, όλα ένα γύρω ήταν γαλάζια και το μυαλό μου έκανε νάζια. Αυτό το λένε φαντασία οι απέξω. Σιγά σιγά, άρχισα να κατεβαίνω προς τα κάτω.
Με κινήσεις σαν της σβούρας ή όπως ο σκιέρ στο σλάλομ, πέρασα από μάτια, μύτη κι αυτιά, πολύ βιαστικά, αλλά όχι και τόσο ώστε να διαπιστώσω ότι όλα δούλευαν ρολόι. Η μύτη μου μονάχα δεν με πήρε μυρωδιά, αν και φορούσα τα παλιά μου τα παπούτσια. Κάτι πρέπει να κάνω με την όσφρησή μου ή μήπως είναι καλύτερα να την αφήσω ήσυχη; Η πόλη μου δεν είναι και πολύ καθαρή και με συμφέρει να γλιτώνω λίγη βρωμιά.
Το λαρύγγι με κατέβασε πολύ βιαστικά, σαν τσουλήθρα, στα πνευμόνια που σφυρίζανε λίγο και με παρακάλεσαν να υποσχεθώ ότι θα κόψω το κάπνισμα, πράγμα που έκανα με προθυμία, δεδομένου ότι μια υπόσχεση παραπάνω δεν βλάπτει. Αλλωστε, σε μένα την έδινα, ποιος ο λόγος να την κρατήσω; Μπήκα λοιπόν βιαστικά στο κυκλοφορικό μέσα από μια αρτηρία, την Αορτή.
Η αορτή με εκτόξευσε με φόρα σε όλα τα μέλη του σώματος. Μύες, νεύρα, κόκκαλα, τα είδα όλα και τα βρήκα σε καλή κατάσταση, όπως -ας πούμε- φαίνεται η Γη σαν Υπέρλαμπρο άστρο από ένα διαστημόπλοιο. Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα έκανα το γύρο της Ροδιάς. Ζαλίστηκα κάπως, είμαι λίγο μεγάλη για παιχνίδια λούνα παρκ.
Ετσι, μόλις έφτασα στο σημείο εκκίνησης, ανέβηκα προς τα πάνω και διάλεξα νέα πορεία, μπαίνοντας στον οισοφάγο αυτή τη φορά. Κατηφορική κι αυτή η οδός αλλά ανώμαλη, σκέτα κατσάβραχα. Είχα την ευκαιρία να απολαμβάνω τη διαδρομή, και, τυλιγμένη σε ζεστά μαλακά στρωματάκια έφτασα στο στομάχι. Μπλουμ! έπεσα σε μια τεράστια κινούμενη πισίνα - ζακούζι, γεμάτη καυστικά υγρά.
Καιγόμουν και κολυμπώντας γρήγορα κατάφερα να περάσω από μια σχισμή σε ένα πολύ μακρύ χνουδωτό τούνελ, του οποίου τα τοιχώματα με σπρώχναν προς τα έξω, οπότε έπαψα να κολυμπώ. Εντελώς ξεκούραστα έφτασα στην άκρη του τούνελ, που είχε στο μεταξύ φαρδύνει αρκετά, και είδα φως. Μαζί με το φως όμως είδα και τη λεκάνη του καμπινέ. Αν είναι δυνατόν! Γνωρίστηκα τόσο καλά με μένα, που κατάφερα να με χέσω! 
Αναρτήσεις
