137. η τρικλοποδιά

Της τό 'χε πει ξεκάθαρα και απειλητικά ο κομματάρχης της περιοχής «κάποτε θα σου βάλω τρικλοποδιά» και δεν το ξέχασε, ούτε εκείνη το είχε ξεχάσει και τον απέφευγε, όταν τον έβλεπε να την πλησιάζει έφευγε μακριά του τρέχοντας σχεδόν, μέχρι τη βραδιά του μεγάλου χορού του κόμματος, κομματόσκυλα και κομματάρχες από ολόκληρη τη χώρα είχαν συρρεύσει και διαγωνιζόντουσαν χορεύοντας με κόμματους, κι εκείνη κόμματος ήταν τότε -θεοκόμματος μάλιστα- και όλοι οι παρευρισκόμενοι της ζήτησαν να χορέψει μαζί τους και όλοι γράφτηκαν στη λίστα της, εκτός από τον απειλητικό κομματάρχη που δεν τον έβλεπε πουθενά και είπε μέσα της «δόξα σοι ο θεός, θεέ μου» αλλά λίγο πριν κλείσει η αίθουσα και μπεί ταμπελάκι στην είσοδο «το μαγαζί συμπληρωμένο, δεν χωράει άλλος» εκείνος πρόλαβε και μπήκε ατσαλάκωτος και αρειμάνιος με πράσινη γραββάτα και με ασπίδα προσώπου ένα πλαστικό μουστάκι κατάμαυρο, μια γοητεία βγαλμένη κατευθείαν από την κόλαση, και της ήταν αδύνατο να αντισταθεί στην απαίτησή του να τη χορεύει μόνο αυτός ίσαμε να ξημερώσει και -ανάμεσα στα βαλσάκια, στα τανγκά και στα τσιφτετέλια- δεν τη γλίτωσε την τρικλοποδιά. Το παράξενο είναι ότι εκείνος ήταν που έπεσε τελικά.