122. ουρητήρια στοματώδη

Ενα πρωί, ο Αρχηγός πήγε να κατουρήσει στα δημόσια ουρητήρια, να ελέγξει κιόλας την πρόοδο των εργασιών, επειδή είχε διαθέσει ένα σεβασό ποσό για την ανακαίνισή τους. Μόλις μπήκε μέσα στο ανδρών, έπαθε μια κολούμπρα, ένα πράγμα ανεξήγητο γι αυτόν, που ως Αρχηγός, είχε εκπαιδευτεί σκληρά και γνώριζε πλέον καλά να κρατά την ψυχραιμία του ανέπαφη από εξωτερικά --άμα δε και εσωτερικά-- ερεθίσματα. Κάτι τι του ανέβηκε απότομα στο κεφάλι και εμπόδισε τον εγκέφαλό του να δώσει σήμα στο πουλί του να εκβάλει το συσσωρευμένο υγρόν, με αποτέλεσμα τα κάτουρα να γυρίσουν τ' απίστομα, να σκάσουν τη φούσκα, και να πλημμυρίσουν τα εντόσθιά του. Ο Αρχηγός κόντεψε να μείνει σέκος, μόνος, εκειπέρα, πάνω στα πλακάκια, που, καθώς θυμάστε, πολύ του ήρεσαν. Ισως να φταίγαν τα μοντέρνα στοματώδη ουρητήρια που είχαν κατακόκκινα χείλια και άσπρα δόντια, ποιος ξέρει; Πάντως, τα είχε διαλέξει ο ίδιος σε μια έκθεση μοντέρνας τέχνης, όταν είχε πάει στο Παρίσι --ή μήπως στο Μόναχο; πού να θυμάται τώρα-- κι έτσι δεν μπορούσε να αναιρέσει την απόφασή του. Αλλωστε, τα είχε χρυσοπληρώσει κιόλας, άσε που είχε δώσει εντολή να αναλάβει η τηλεόραση του τόπου την προβολή του καλλιτέχνη. Τα στόματα αυτά όμως με τα υγρά κόκκινα χείλη έδιναν την εντύπωση ότι είναι έτοιμα να καταβροχθίσουν κάθε πουλί που θα πήγαινε να κατουρήσει μέσα τους, τόσο έντονα μάλιστα που όποιος βρισκόταν μπροστά τους --ακόμα και ο Αρχηγός, αυτό είναι το σημαντικό-- ένοιωθε ότι θα του αρπάζαν το πουλί πριν καν ξεκουμπώσει το παντελόνι. Ξαφνικά, σταγόνες νερού αρχίσαν να πέφτουν βροχηδόν από το ταβάνι και να πλημμυρίζει νερά ο τόπος. Ο Αρχηγός έβγαλε μια πτυσσόμενη ομπρέλα από την τσέπη του παντελονιού του --τι σόι Αρχηγός θα ήταν αν δεν μπορούσε να προβλέψει ένα παρόμοιο γεγονός;-- και την άνοιξε πάνω από το κεφάλι του. Την ίδια στιγμή όμως, τα κάτουρα που είχαν φτάσει ίσαμε την κρανιοεγκεφαλική χώρα άρχισαν να εκτινάσσονται σιντριβανοειδώς και να προσκρούουν στην εσωτερική πλευρά της ομπρέλας, ούτωσώστε να επιστρέφουν και πάλι πάνω στην εξωτερική πλευρά της υψηλής του κεφαλής. Ο Αρχηγός, προς στιγμήν τα έχασε. Δεν ήξερε από πού να προστατευτεί: από το καθαρό νερό που έπεφτε από το ταβάνι ή από τα ίδια του τα τσίσα; Προτίμησε το δεύτερο κι έκλεισε την ομπρέλα. Δυστυχώς, αν και Αρχηγός, δεν είχε αντιληφθεί την μοναδική λύση, να βγει δηλαδή απο τα ουρητήρια. Ετσι, μετά από μερικές ώρες, κάτι εργάτες που πήγαν να μερεμετίσουν τους αρμούς των πλακακιών τον βρήκαν ξαπλωμένο πάνω στα πλακάκια και πνιγμένο. Ολα γύρω ήταν εντελώς στεγνά και κανείς δεν κατάλαβε --ούτε ο ιατροδικαστής-- πώς έγινε και πνίγηκε. Τίποτε απολύτως δεν μαρτυρούσε το μαρτύριο που είχε τραβήξει, επειδή κατά την ανατομική εξέταση και την εξέταση των σπλάχνων --φύλλο και φτερό έγινε το κορμί του από τα νυστέρια-- ουδέν απεκαλύφθη. Μετά την απώλεια του Αρχηγου, το τοπικό κοινοβούλιο προκήρυξε εκλογές και τα πράγματα ξαναπήραν τον ήσυχο ρυθμό τους, εντός και εκτός ουρητηρίων.