Η ωραία μαρκησία Εψη Εψιλον εκοίταξε το πρόσωπόν της εις τον καθρέπτην της λιμουζίνας ήτις την ωδήγει εις το βρυξελλώδες Μέγαρον, κατόπιν του ολονυκτίου πάρτι, ον εδόθη προς τιμήν της υπό των σφριγηλών ψωλώνων, οίτινες ενεφανίσθησαν ομού κραδαίνοντες οπλισμόν σιδηρούν και γραββάτας. Τινές εξ αυτών έφερον ιπταμένους λαιμοδέτας εκ βελούρ σιφόν πουαντιγιέ, τους και παπιγιόν καλουμένους. Μεταξύ των συνδαιτημόνων υπήρχον επίσης ολίγαι γυναί, αίτινες ήσαν ιδιαίτατα σκληραί, ως η γυνή εκ Βησιγοτθίας, της οποίας το όνομα με το οποίον εκαλείτο εντελώς αντίστροφον της προσωπικότητός της εστί, δεδομένου ότι η γυνή αύτη υπήρξεν η αποτελεσματικοτέρα βασανίστρια της μαρκησίας κατά την διάρκειαν του πάρτι. Η ωραία Εψη λάτρις των βασανιστηρίων εστί, ως γνωστόν, βασανιστηρίων όμως απολαυστικών δια την σάρκα και ουχί διαλυτικών του πνεύματος· ένεκα τούτου είχεν αποδεχθεί την πρότασιν των ψωλώνων. Εάν είχεν διαπεράσει τον νουν αυτής η ιδέα του βασανιστηρίου όν υπέστη, ουδέποτε θα απεδέχετο να παραστεί, με κανένα απολύτως τρόπον θα ηδύνατό τις να πείσει την υψηλότητά της να εγκαταλείψει τα ανάκτορα αυτής και να μεταβεί εις το καταγώγιον των Εψιλονικών Μαρτυρίων την νύκτα της εικοστής πέμπτης Μαρτίου του έτους 2525. Το μαρτύριον όν υπέστη ήτο άκρως εξευτελιστικόν, ακόμη και δια τα γούστα της εκλαμπρότητός της, ά ήσαν, ως γνωστόν, λίαν εξτρίμ. Κοιτάζοντας λοιπόν το πρόσωπόν της εντός του καθρέπτου, ανεκάλυψεν εν πρόσωπον το οποίον ουδέποτε είχεν ξαναειδεί, δεν ανεγνώρισεν τουτέστιν τον ωραίον εαυτόν της και παραξενεύτηκε τα μάλα, πώς ήτο δήλα δή δυνατόν να την αναγνωρίζουσι οι ψώλωνες και αι σκληραί γυναί και να υποκλίνονται με θέρμην ενώπιόν της και να αγωνίζονται ποίος θα εξεπλήρωνε πληρέστερα τας επιθυμίας της προς βασανισμόν. Και καλά, οι ψώλωνες εκ Γαλλικίας να εκσπερματίζουν επί των ωραιοτάτων χειλέων αυτής, ήτο κάτι τι συνηθισμένον, αλλά η βησιγότθα γυνή να σχίζει το αιδοίον αυτής με χαρτοκόπτην ήτο παντελώς απρόσμενον βασανιστήριον, χώρια που η βησιγότθα με το αγγελικόν ψευδώνυμον και την περούκαν εκ τριχών αλόγου χρώματος κιτρίνου την απεκάλη πόρνην, λες και δεν είχεν συνηγορήσει εκ των πρώτων η Βησιγοτθία περί της εγκαταστάσεως της ωραίας μαρκησίας εις το βρυξελλώδες Μέγαρον. «Αυτό μας έλειπε τωρα, να μου κατασχέσουν και το σπίτι», εσκέφθη η ωραία Εψη Εψιλον και, στρέφουσα την κεφαλήν, έπαψεν να κοιτάζει εντός του καθρέπτου. Ενεθυμήθη τας στιγμάς καθ' άς η εκλαμπρότης της περιεφρόνει τους ψώλωνας εμπαίζουσα αυτούς και έν χαμόγελον ήρξατο απλωνόμενον επί του προσώπου αυτής, όν απέκτη σταδιακώς την προηγουμένην λάμψιν του. «Αμ, θα τους δείξω εγω στο επόμενο συνέδριο που το λένε τώρα "πάρτι" -τι αγγλοσαξωνικά κουραφέξαλα, θεέ μου!- και το πήραν τώρα και οι βησιγότθοι και το αναμασάνε με μανία», εσκέφθη και πάλιν και, γέρνουσα απαλά εις το πλάι του καθίσματος της λιμουζίνας, αντίκρυσεν εκ νέου το παλαιόν πρόσωπον εις τη θέσιν του. «Χαχα!» εκάγχασεν, «το επόμενο πάρτι θα είναι ιδικόν μου, εντός του εμού Μεγάρου, και τότε να ιδούμε κύριοι ποίος εξ υμών την έχει μεγαλύτερη -όταν σας την μετρήσω κομμένη!» εσκέφθη ξανά και θα εκοιμάτο πλήρης ανακουφίσεως κατόπιν της σκέψεως ταύτης, αν δεν ετριβέλιζε τον νουν της η σκέψη της βηισιγότθας και η άπελπις προσπάθεια εξευρέσως του ιδεώδους βασανιστηρίου δια σκληράς γυνάς εκ Βησιγοτθίας. «Μήπως να μη την βασανίσω καν, αλλά να την θέσω απευθείας εις την πυράν;», αυτή η σκέψις έδωσεν τεραστίαν ευφορίαν εις το πνεύμα αυτής, όν και παρεδόθη εις τας αγκαλας του Μορφέως, διότι η οδός της επιστροφής προεβλέπετο μακρά. Μακροτέρα κατά πολλά χιλιόμετρα της οδού προσελεύσεως.
Σύμφωνα με το Π. Δ/γμα υπ' αριθ. 666/6/66 απεφασίσθη αντί χαρταετών να πετιούνται στον αέρα χειροβομβίδες, εκάστην Καθαράν Δευτέραν. Ο Ποιητής αντέδρασε σφόδρα με ύβρεις, διαδηλώσεις και κατάρες, ενώ η Βέρα Καλτάκα το βρήκε απολύτως λογικό και σύμφωνο με τις επιταγές της εποχής. Ο Μεργκαέλ, βεβαίως, θα προτιμούσε να ρίχνονται στον αέρα τσεκ επιταγών, αλλά ποιος τον ακούει αυτόν... Από την άλλη πλευρά, η μαρκησία Εψη Εψιλον με την παρέα της, αν και δεν έτρεφε ιδιαίτερη συμπάθεια προς τις χειροβομβίδες, απεφάσισε να υποστηρίξει το Π.Δ/γμα γιατί αν δεν το υποστήριζε αυτή και η παρέα της το Π.Δ/γμα θα έπεφτε κάτω και θα έσκαγε και η πτώση αυτή θα ήταν χειρότερη και πιο εκκωφαντική από το πέταγμα μιας χειροβομβίδας στον αέρα. Ασε που θα είχε και περισσότερα θύματα. Μετά από την υποστήριξη του Π.Δ/γματος και από την Μαρκησία Εψη Εψιλον, η Βέρα σπεύδει να αμολήσει τη χειροβομβίδα της, αδιαφορώντας για την αδιαφορία του Μεργκαέλ και την οργισμένη αντίδραση του Ποιητή. 
Ενα πρωί, ο Αρχηγός πήγε να κατουρήσει στα δημόσια ουρητήρια, να ελέγξει κιόλας την πρόοδο των εργασιών, επειδή είχε διαθέσει ένα σεβασό ποσό για την ανακαίνισή τους. Μόλις μπήκε μέσα στο ανδρών, έπαθε μια κολούμπρα, ένα πράγμα ανεξήγητο γι αυτόν, που ως Αρχηγός, είχε εκπαιδευτεί σκληρά και γνώριζε πλέον καλά να κρατά την ψυχραιμία του ανέπαφη από εξωτερικά --άμα δε και εσωτερικά-- ερεθίσματα. Κάτι τι του ανέβηκε απότομα στο κεφάλι και εμπόδισε τον εγκέφαλό του να δώσει σήμα στο πουλί του να εκβάλει το συσσωρευμένο υγρόν, με αποτέλεσμα τα κάτουρα να γυρίσουν τ' απίστομα, να σκάσουν τη φούσκα, και να πλημμυρίσουν τα εντόσθιά του. Ο Αρχηγός κόντεψε να μείνει σέκος, μόνος, εκειπέρα, πάνω στα πλακάκια, που, καθώς θυμάστε, πολύ του ήρεσαν. Ισως να φταίγαν τα μοντέρνα στοματώδη ουρητήρια που είχαν κατακόκκινα χείλια και άσπρα δόντια, ποιος ξέρει; Πάντως, τα είχε διαλέξει ο ίδιος σε μια έκθεση μοντέρνας τέχνης, όταν είχε πάει στο Παρίσι --ή μήπως στο Μόναχο; πού να θυμάται τώρα-- κι έτσι δεν μπορούσε να αναιρέσει την απόφασή του. Αλλωστε, τα είχε χρυσοπληρώσει κιόλας, άσε που είχε δώσει εντολή να αναλάβει η τηλεόραση του τόπου την προβολή του καλλιτέχνη. Τα στόματα αυτά όμως με τα υγρά κόκκινα χείλη έδιναν την εντύπωση ότι είναι έτοιμα να καταβροχθίσουν κάθε πουλί που θα πήγαινε να κατουρήσει μέσα τους, τόσο έντονα μάλιστα που όποιος βρισκόταν μπροστά τους --ακόμα και ο Αρχηγός, αυτό είναι το σημαντικό-- ένοιωθε ότι θα του αρπάζαν το πουλί πριν καν ξεκουμπώσει το παντελόνι. Ξαφνικά, σταγόνες νερού αρχίσαν να πέφτουν βροχηδόν από το ταβάνι και να πλημμυρίζει νερά ο τόπος. Ο Αρχηγός έβγαλε μια πτυσσόμενη ομπρέλα από την τσέπη του παντελονιού του --τι σόι Αρχηγός θα ήταν αν δεν μπορούσε να προβλέψει ένα παρόμοιο γεγονός;-- και την άνοιξε πάνω από το κεφάλι του. Την ίδια στιγμή όμως, τα κάτουρα που είχαν φτάσει ίσαμε την κρανιοεγκεφαλική χώρα άρχισαν να εκτινάσσονται σιντριβανοειδώς και να προσκρούουν στην εσωτερική πλευρά της ομπρέλας, ούτωσώστε να επιστρέφουν και πάλι πάνω στην εξωτερική πλευρά της υψηλής του κεφαλής. Ο Αρχηγός, προς στιγμήν τα έχασε. Δεν ήξερε από πού να προστατευτεί: από το καθαρό νερό που έπεφτε από το ταβάνι ή από τα ίδια του τα τσίσα; Προτίμησε το δεύτερο κι έκλεισε την ομπρέλα. Δυστυχώς, αν και Αρχηγός, δεν είχε αντιληφθεί την μοναδική λύση, να βγει δηλαδή απο τα ουρητήρια. Ετσι, μετά από μερικές ώρες, κάτι εργάτες που πήγαν να μερεμετίσουν τους αρμούς των πλακακιών τον βρήκαν ξαπλωμένο πάνω στα πλακάκια και πνιγμένο. Ολα γύρω ήταν εντελώς στεγνά και κανείς δεν κατάλαβε --ούτε ο ιατροδικαστής-- πώς έγινε και πνίγηκε. Τίποτε απολύτως δεν μαρτυρούσε το μαρτύριο που είχε τραβήξει, επειδή κατά την ανατομική εξέταση και την εξέταση των σπλάχνων --φύλλο και φτερό έγινε το κορμί του από τα νυστέρια-- ουδέν απεκαλύφθη. Μετά την απώλεια του Αρχηγου, το τοπικό κοινοβούλιο προκήρυξε εκλογές και τα πράγματα ξαναπήραν τον ήσυχο ρυθμό τους, εντός και εκτός ουρητηρίων.
Αναρτήσεις
Όλα τα σχόλια
