skip to main |
skip to sidebar
Η ωραία Εψιλον Εψη
δεν μπορεί να το χωνέψει
Πώς ηυρέθη επί κλίνης
να μυρίζει πτωμαΐνης
Λάτρις βασανιστηρίων
-αν και όχι πελωρίων-
Λάτρις επί πλέον πόνων
-όχι τόσον ιαπώνων-
Ηρχισεν να το χωνεύει
πως ιάπων τη βατεύει
Τί κινέζος τί ιάπων
λίγη η φάβα εντός λάκκων
Προϊόν πανωλεθρίας
το ξεβράκωτον αιθρίας
Η ωραία μαρκησία Εψη Εψιλον εκοίταξε το πρόσωπόν της εις τον καθρέπτην της λιμουζίνας ήτις την ωδήγει εις το βρυξελλώδες Μέγαρον, κατόπιν του ολονυκτίου πάρτι, ον εδόθη προς τιμήν της υπό των σφριγηλών ψωλώνων, οίτινες ενεφανίσθησαν ομού κραδαίνοντες οπλισμόν σιδηρούν και γραββάτας. Τινές εξ αυτών έφερον ιπταμένους λαιμοδέτας εκ βελούρ σιφόν πουαντιγιέ, τους και παπιγιόν καλουμένους. Μεταξύ των συνδαιτημόνων υπήρχον επίσης ολίγαι γυναί, αίτινες ήσαν ιδιαίτατα σκληραί, ως η γυνή εκ Βησιγοτθίας, της οποίας το όνομα με το οποίον εκαλείτο εντελώς αντίστροφον της προσωπικότητός της εστί, δεδομένου ότι η γυνή αύτη υπήρξεν η αποτελεσματικοτέρα βασανίστρια της μαρκησίας κατά την διάρκειαν του πάρτι. Η ωραία Εψη λάτρις των βασανιστηρίων εστί, ως γνωστόν, βασανιστηρίων όμως απολαυστικών δια την σάρκα και ουχί διαλυτικών του πνεύματος· ένεκα τούτου είχεν αποδεχθεί την πρότασιν των ψωλώνων. Εάν είχεν διαπεράσει τον νουν αυτής η ιδέα του βασανιστηρίου όν υπέστη, ουδέποτε θα απεδέχετο να παραστεί, με κανένα απολύτως τρόπον θα ηδύνατό τις να πείσει την υψηλότητά της να εγκαταλείψει τα ανάκτορα αυτής και να μεταβεί εις το καταγώγιον των Εψιλονικών Μαρτυρίων την νύκτα της εικοστής πέμπτης Μαρτίου του έτους 2525. Το μαρτύριον όν υπέστη ήτο άκρως εξευτελιστικόν, ακόμη και δια τα γούστα της εκλαμπρότητός της, ά ήσαν, ως γνωστόν, λίαν εξτρίμ. Κοιτάζοντας λοιπόν το πρόσωπόν της εντός του καθρέπτου, ανεκάλυψεν εν πρόσωπον το οποίον ουδέποτε είχεν ξαναειδεί, δεν ανεγνώρισεν τουτέστιν τον ωραίον εαυτόν της και παραξενεύτηκε τα μάλα, πώς ήτο δήλα δή δυνατόν να την αναγνωρίζουσι οι ψώλωνες και αι σκληραί γυναί και να υποκλίνονται με θέρμην ενώπιόν της και να αγωνίζονται ποίος θα εξεπλήρωνε πληρέστερα τας επιθυμίας της προς βασανισμόν. Και καλά, οι ψώλωνες εκ Γαλλικίας να εκσπερματίζουν επί των ωραιοτάτων χειλέων αυτής, ήτο κάτι τι συνηθισμένον, αλλά η βησιγότθα γυνή να σχίζει το αιδοίον αυτής με χαρτοκόπτην ήτο παντελώς απρόσμενον βασανιστήριον, χώρια που η βησιγότθα με το αγγελικόν ψευδώνυμον και την περούκαν εκ τριχών αλόγου χρώματος κιτρίνου την απεκάλη πόρνην, λες και δεν είχεν συνηγορήσει εκ των πρώτων η Βησιγοτθία περί της εγκαταστάσεως της ωραίας μαρκησίας εις το βρυξελλώδες Μέγαρον. «Αυτό μας έλειπε τωρα, να μου κατασχέσουν και το σπίτι», εσκέφθη η ωραία Εψη Εψιλον και, στρέφουσα την κεφαλήν, έπαψεν να κοιτάζει εντός του καθρέπτου. Ενεθυμήθη τας στιγμάς καθ' άς η εκλαμπρότης της περιεφρόνει τους ψώλωνας εμπαίζουσα αυτούς και έν χαμόγελον ήρξατο απλωνόμενον επί του προσώπου αυτής, όν απέκτη σταδιακώς την προηγουμένην λάμψιν του. «Αμ, θα τους δείξω εγω στο επόμενο συνέδριο που το λένε τώρα "πάρτι" -τι αγγλοσαξωνικά κουραφέξαλα, θεέ μου!- και το πήραν τώρα και οι βησιγότθοι και το αναμασάνε με μανία», εσκέφθη και πάλιν και, γέρνουσα απαλά εις το πλάι του καθίσματος της λιμουζίνας, αντίκρυσεν εκ νέου το παλαιόν πρόσωπον εις τη θέσιν του. «Χαχα!» εκάγχασεν, «το επόμενο πάρτι θα είναι ιδικόν μου, εντός του εμού Μεγάρου, και τότε να ιδούμε κύριοι ποίος εξ υμών την έχει μεγαλύτερη -όταν σας την μετρήσω κομμένη!» εσκέφθη ξανά και θα εκοιμάτο πλήρης ανακουφίσεως κατόπιν της σκέψεως ταύτης, αν δεν ετριβέλιζε τον νουν της η σκέψη της βηισιγότθας και η άπελπις προσπάθεια εξευρέσως του ιδεώδους βασανιστηρίου δια σκληράς γυνάς εκ Βησιγοτθίας. «Μήπως να μη την βασανίσω καν, αλλά να την θέσω απευθείας εις την πυράν;», αυτή η σκέψις έδωσεν τεραστίαν ευφορίαν εις το πνεύμα αυτής, όν και παρεδόθη εις τας αγκαλας του Μορφέως, διότι η οδός της επιστροφής προεβλέπετο μακρά. Μακροτέρα κατά πολλά χιλιόμετρα της οδού προσελεύσεως.
Η ωραία μαρκησία Εψη Εψιλον εκοίταξε το πρόσωπόν της εις τον καθρέπτην της λιμουζίνας ήτις την ωδήγει εις το βρυξελλώδες Μέγαρον, κατόπιν του ολονυκτίου πάρτι, ον εδόθη προς τιμήν της υπό των σφριγηλών ψωλώνων, οίτινες ενεφανίσθησαν ομού κραδαίνοντες οπλισμόν σιδηρούν και γραββάτας. Τινές εξ αυτών έφερον ιπταμένους λαιμοδέτας εκ βελούρ σιφόν πουαντιγιέ, τους και παπιγιόν καλουμένους. Μεταξύ των συνδαιτημόνων υπήρχον επίσης ολίγαι γυναί, αίτινες ήσαν ιδιαίτατα σκληραί, ως η γυνή εκ Βησιγοτθίας, της οποίας το όνομα με το οποίον εκαλείτο εντελώς αντίστροφον της προσωπικότητός της εστί, δεδομένου ότι η γυνή αύτη υπήρξεν η αποτελεσματικοτέρα βασανίστρια της μαρκησίας κατά την διάρκειαν του πάρτι. Η ωραία Εψη λάτρις των βασανιστηρίων εστί, ως γνωστόν, βασανιστηρίων όμως απολαυστικών δια την σάρκα και ουχί διαλυτικών του πνεύματος· ένεκα τούτου είχεν αποδεχθεί την πρότασιν των ψωλώνων. Εάν είχεν διαπεράσει τον νουν αυτής η ιδέα του βασανιστηρίου όν υπέστη, ουδέποτε θα απεδέχετο να παραστεί, με κανένα απολύτως τρόπον θα ηδύνατό τις να πείσει την υψηλότητά της να εγκαταλείψει τα ανάκτορα αυτής και να μεταβεί εις το καταγώγιον των Εψιλονικών Μαρτυρίων την νύκτα της εικοστής πέμπτης Μαρτίου του έτους 2525. Το μαρτύριον όν υπέστη ήτο άκρως εξευτελιστικόν, ακόμη και δια τα γούστα της εκλαμπρότητός της, ά ήσαν, ως γνωστόν, λίαν εξτρίμ. Κοιτάζοντας λοιπόν το πρόσωπόν της εντός του καθρέπτου, ανεκάλυψεν εν πρόσωπον το οποίον ουδέποτε είχεν ξαναειδεί, δεν ανεγνώρισεν τουτέστιν τον ωραίον εαυτόν της και παραξενεύτηκε τα μάλα, πώς ήτο δήλα δή δυνατόν να την αναγνωρίζουσι οι ψώλωνες και αι σκληραί γυναί και να υποκλίνονται με θέρμην ενώπιόν της και να αγωνίζονται ποίος θα εξεπλήρωνε πληρέστερα τας επιθυμίας της προς βασανισμόν. Και καλά, οι ψώλωνες εκ Γαλλικίας να εκσπερματίζουν επί των ωραιοτάτων χειλέων αυτής, ήτο κάτι τι συνηθισμένον, αλλά η βησιγότθα γυνή να σχίζει το αιδοίον αυτής με χαρτοκόπτην ήτο παντελώς απρόσμενον βασανιστήριον, χώρια που η βησιγότθα με το αγγελικόν ψευδώνυμον και την περούκαν εκ τριχών αλόγου χρώματος κιτρίνου την απεκάλη πόρνην, λες και δεν είχεν συνηγορήσει εκ των πρώτων η Βησιγοτθία περί της εγκαταστάσεως της ωραίας μαρκησίας εις το βρυξελλώδες Μέγαρον. «Αυτό μας έλειπε τωρα, να μου κατασχέσουν και το σπίτι», εσκέφθη η ωραία Εψη Εψιλον και, στρέφουσα την κεφαλήν, έπαψεν να κοιτάζει εντός του καθρέπτου. Ενεθυμήθη τας στιγμάς καθ' άς η εκλαμπρότης της περιεφρόνει τους ψώλωνας εμπαίζουσα αυτούς και έν χαμόγελον ήρξατο απλωνόμενον επί του προσώπου αυτής, όν απέκτη σταδιακώς την προηγουμένην λάμψιν του. «Αμ, θα τους δείξω εγω στο επόμενο συνέδριο που το λένε τώρα "πάρτι" -τι αγγλοσαξωνικά κουραφέξαλα, θεέ μου!- και το πήραν τώρα και οι βησιγότθοι και το αναμασάνε με μανία», εσκέφθη και πάλιν και, γέρνουσα απαλά εις το πλάι του καθίσματος της λιμουζίνας, αντίκρυσεν εκ νέου το παλαιόν πρόσωπον εις τη θέσιν του. «Χαχα!» εκάγχασεν, «το επόμενο πάρτι θα είναι ιδικόν μου, εντός του εμού Μεγάρου, και τότε να ιδούμε κύριοι ποίος εξ υμών την έχει μεγαλύτερη -όταν σας την μετρήσω κομμένη!» εσκέφθη ξανά και θα εκοιμάτο πλήρης ανακουφίσεως κατόπιν της σκέψεως ταύτης, αν δεν ετριβέλιζε τον νουν της η σκέψη της βηισιγότθας και η άπελπις προσπάθεια εξευρέσως του ιδεώδους βασανιστηρίου δια σκληράς γυνάς εκ Βησιγοτθίας. «Μήπως να μη την βασανίσω καν, αλλά να την θέσω απευθείας εις την πυράν;», αυτή η σκέψις έδωσεν τεραστίαν ευφορίαν εις το πνεύμα αυτής, όν και παρεδόθη εις τας αγκαλας του Μορφέως, διότι η οδός της επιστροφής προεβλέπετο μακρά. Μακροτέρα κατά πολλά χιλιόμετρα της οδού προσελεύσεως.
Αναρτήσεις
