141. οδεύοντας προς την ανάσταση

να θυμηθώ να γράψω κάτι...

140. ο άνθρωπος-ηφαίστειο

Μια φορά, ήταν ένας άνθρωπος που κατάπινε το μυαλό του. Από λίγο κάθε μέρα. Σιγά σιγά, το κατάπιε όλο και, όπως έμεινε το κρανίο αδειανό, άρχισε να μαλακώνει, τα κόκκαλα να γίνονται λεπτά και εύθραυστα, μια και δεν είχαν τίποτε να προστατέψουν.
Ετσι, κατακάθιζαν αργά αργά και βούλιαζαν προς τα κάτω, κι ο άνθρωπος έγινε σαν ηφαίστειο -στη θέση του κεφαλιού ένας κρατήρας- και μια μέρα έκανε ένα ΜΠΑΜ και εξερράγη.
Η καφτή λάβα τινάχτηκε προς τον ουρανό κατακόρυφα, η λάμψη της άστραψε και θάμπωσε τον ήλιο, η ζέστη έκαψε τα λιβάδια και τα ζώα που βοσκούσαν. Μετά, η λάβα πάγωσε, η στάχτη λίπανε το χώμα, ο άνθρωπος-ηφαίστειο κοιμήθηκε βαθειά. Σήμερα κοιμάται ακόμα και ονειρεύεται μια καινούργια έκρηξη μήπως ξαναβρεί το μυαλό του. 

________________

ΣΗΜ. κι αυτό το κείμενο ανέβηκε πρώτη φορά εδω, στις 17/6/2007. Σήμερα το ξαναβρήκα, βρήκα και μια ταιριαστή εικόνα και το τοποθετώ σε αρμόζουσα θεσούλα!

μετάφραση στα γερμανικά από την Gerrit Monnartz:

Es war einmal ein Mensch, der sein Hirn herunterschluckte. Jeden Tag ein bisschen. Langsam aber sicher verschluckte er es ganz und so wie sein Schädel leer blieb, begann er aufzuweichen, seine Knochen wurden dünn und zerbrechlich, hatten sie doch nichts mehr, was sie beschützen sollten. So fielen sie langsam in sich zusammen und sanken nach unten und der Mensch wurde wie ein Vulkan – an Stelle seines Kopfes ein Krater – und eines Tages machte es BAMM und er explodierte.
Die heiße Lava sprang senkrecht gen Himmel, ihr Schein blitzte und trübte die Sonne, die Hitze verbrannte die Felder und die weidenden Tiere. Dann erstarrte die Lava, die Asche düngte den Boden und der Mensch-Vulkan schlief tief. Heute schläft er immer noch und träumt von einem neuen Ausbruch bei dem er vielleicht wieder zu Verstand kommt.

139. ο άνθρωπος με το μισό μάτι

Μια φορά, ήταν ένας άνθρωπος που κοίταζε με μισό μάτι. Οταν ένας άνθρωπος χρειάζεται δυο μάτια ώστε να έχει πλήρη όραση και με ένα μάτι έχει όραση μισή, εκείνος όλα τα έβλεπε στο μισό του μισού, δηλαδή είχε ικανότητα να βλέπει μόνο το ένα τέταρτο των πραγμάτων.

Σιγά σιγά, θέλοντας να αναπληρώσει την αδυναμία του, άρχισε να πιστεύει πως η δική του όραση ήταν πλήρης και πως οι άλλοι απλώς έβλεπαν περισσότερα από όσα ήταν επιτρεπτά. Επομένως, όπως έλεγε στον εαυτό του και στους ομοίους του, οι πολλές οπτικές γωνίες των πραγμάτων είναι ένα σοβαρό μειονέκτημα επειδή μπερδεύουν τον άνθρωπο με την υπερανεπτυγμένη όραση, την όραση των δύο ματιών.

Οσο περνούσαν τα χρόνια, η θεωρία του ανθρώπου με το μισό μάτι διαδόθηκε με διάφορους τρόπους, και την ασπάστηκαν άνθρωποι με νου χαλαρό και τεμπέλικο, καθώς και άνθρωποι οι οποίοι νόμιζαν ότι κάνουν οικονομία δυνάμεων με το να μην απασχολούν όλες τις δυνατότητες της όρασής τους. Επίσης, υπήρξαν πάρα πολλοί άνθρωποι που, αν και καταλάβαιναν τη σκοπιμότητα που κρυβόταν πίσω της, αδιαφόρησαν για τη θεωρία αυτή και, με την αδιαφορία τους, την άφησαν να εξαπλωθεί.

Ο άνθρωπος με το μισό μάτι έγραψε πολλούς τόμους βιβλίων όπου εξυμνούσε την αξία της περιοριστικής δύναμης του μισού ματιού, άνοιξε κλινικές όπου γινόντουσαν εγχειρήσεις εκβολής οφθαλμών, ανέδειξε νόμους υπέρ των εξειδικευμένων στην οφθαλμοεξόρυξη ιατρών, οργάνωνε εκστρατείες κοπής διαφόρων πραγμάτων στα τέσσερα, ώστε να ικανοποιούν όσους βλέπαν με μισό μάτι.

Μετά από αιώνες, δεν υπήρχε πλέον ανάγκη να βγάζουν οι άνθρωποι τα μάτια τους, το βλέμμα του μισού ματιού έγινε συνείδηση και κατάφερναν να βλέπουν με μισό μάτι και οι άνθρωποι που διατηρούσαν ανέπαφα και τα δυο τους μάτια, αρκεί να το ήθελαν. Ο άνθρωπος με το μισό μάτι είχε καταφέρει να προσδιορίσει το μέλλον της ανθρωπότητας.

______________________
ΣΗΜ. ακόμα μια μεταφορά από εδω, μια και το κείμενο που γράφτηκε στις 17/6/2007 ταιριάζει εδωπέρα... Πέτυχα κι ένα ωραίο σκιτσάκι!

138. αυτός που αγαπούσε πολύ τη γλώσσα του

Μια φορά, ήταν ένας που πρόσεχε πολύ τη γλώσσα του. Την αγαπούσε πολύ και για τούτο την προστάτευε ως κόρην οφθαλμού, που λένε. Σιγά σιγά, όλο και λιγότερο μιλούσε, όλο και λιγόστευαν οι φίλοι γύρω του, όλο και πιο παράξενος γινόταν. Ενοιωθε ότι η γλώσσα του κινδύνευε και ότι η καθημερινή της χρήση ήταν ήδη μια μεγάλη αποκοτιά.

Μια μέρα, αποφάσισε να πάψει να την εκθέτει εντελώς και σταμάτησε να μιλά. Ετσι, άρχισε να τρέφεται με σωληνάκια από τη μύτη, ώστε να μην ανοίγει καν το στόμα του. Εφερνε που και που τη γλώσσα του ίσαμε τα χείλη, αλλά γρήγορα την έχωνε ξανά μέσα στη στοματική κοιλότητα φοβούμενος μια απότομη κίνηση που θα μπορούσε να της αποκόψει κάποιο μικρό κομμάτι.

Χαιρόταν πάντως που την ένοιωθε ζωντανή, να κλωθογυρνά ανάμεσα στις μασέλες του, ώσπου του πέσαν' όλα τα δόντια. Δεν στενοχωρέθηκε καθόλου, καθώς δεν τα χρησιμοποιούσε ούτε για να τραφεί αλλά ούτε και για να χαμογελάσει. Ο νους του και όλες του οι δυνάμεις είχαν συγκεντρωθεί στη διαφύλαξη της γλώσσας.

Οταν το στόμα του γέμισε μούχλα, όταν σάπισαν εσωτερικά τα μάγουλα και ο ουρανίσκος, όταν η γλώσσα έμεινε αγκυλωμένη από την ακινησία σαν υπέρβαρη δυσκίνητη χελώνα, αυτή η γλώσσα που έμοιαζε στα νιάτα της με χέλι ευέλικτο και σαύρα χορευταρού, τότε κατάλαβε πολλά ο άνθρωπος αυτός για την αγάπη της γλώσσας.

Ηταν όμως αργά όταν αποφάσισε να τη βγάλει ξανά στη γύρα, να δείξει τα κάλλη της σε φίλους και αγνώστους, να θαμπώσει με την ομορφιά της τον κόσμον όλο. Ηταν αργά γιατί η γλώσσα που υπεραγαπούσε και προστάτευε τόσα χρόνια με πόνο ψυχής, η γλώσσα για χάρη της οποίας είχε αποστερηθεί φίλους και απολαύσεις, η γλώσσα αυτή δεν μιλιόταν πια από κανένα. Κανείς δεν την καταλάβαινε πια αυτή τη γέρικη γλώσσα που μύριζε μούχλα και σαπίλα.

Αυτός που αγαπούσε τόσο πολύ τη γλώσσα του, δεν κατάλαβε ότι η γλώσσα είναι κάτι τι ζωντανό, κάτι που ομορφαίνει και πλουτίζει όσο χορεύει και τριγυρνά στον κόσμο. Δεν κατάλαβε ότι μια γλώσσα φυλακισμένη δεν αργεί να πεθάνει, να νεκρωθεί.

Γυρνά ακόμα ανάμεσά μας ο άνθρωπος αυτός, τον βλέπουμε εδώ κι εκεί να προσπαθεί να αρθρώσει κάποιες λέξεις στριφογυρίζοντας την άχαρη δυσκίνητη γλώσσα του ανάμεσα σε άδειες μασέλες, φτύνοντας σάλια δεξιά ζερβά. Κανείς δεν τον καταλαβαίνει και όλοι τον αποφεύγουν. Είναι εκείνος που σκότωσε από αγάπη.

___________________________

ΣΗΜ. Αντίθετα από αυτό που συμβαίνει στις υπόλοιπες αναρτήσεις, πρώτα βρήκα το κείμενο που είχα γράψει εδω στις 20 Ιουνίου 2007 και μόλις σήμερα έψαξα και βρήκα την εικόνα που το συνοδεύει και το ξαναανέβασα, επειδή νομίζω πως ταιριάζει καλύτερα εδώ μέσα.