101. το σκουλήκι

Ηταν μια φορά ένα μικρό σκουλήκι που όλο και μεγάλωνε. Κάθε μέρα κι από λίγο μεγάλωνε. Στα χρόνια που πέρασαν από τη στιγμή που το γνώρισα μεγάλωσε παρα πολύ, τόσο που κανείς δεν θα μπορούσε να πιστέψει ότι μπορεί να μεγαλώσει ένα μικρο σκουλήκι. Εγινε τεράστιο σαν βόας, μόνο που δεν κατάπινε την τροφή του όπως ο βόας, ούτε την έσφιγγε για να τη σκάσει πριν τη καταπιεί. Μασούλαγε φυλλαράκια δέντρων ή μάλλον τα έλιωνε στο μικρό του στοματάκι σαν σκουλήκι που ήταν, δεν έμαθε ποτέ να τρώει με διαφορετικό τρόπο. Εμαθε όμως άλλα πράγματα χρήσιμα για ένα σκουλήκι μεγάλο, ένα σκουλήκι που κατάφερε να φτάσει σε τεράστιο μέγεθος, δηλαδή, όπως το να πάψει να σέρνεται. Μάλιστα. Κατάφερε να μάθει να ελίσσεται στρεφόμενο προς όλες τις δυνατές κατευθύνσεις, να σκαρφαλώνει σε απίστευτα ύψη, να πηδάει κιόλας σε περίπτωση ανάγκης ή ακόμα και να κολυμπάει σαν ψάρι στο νερό. Το μικρό σκουλήκι κατάφερε να μεγαλώσει τόσο πολύ που ήταν αδύνατο πλέον να το πατήσει κανείς. Επίσης, κατάφερε να μπορεί να σκέφτεται περίπου σαν άνθρωπος και δεν είναι μακριά η στιγμή που θα μπορέσει κιόλας να φορέσει ένα σκούρο κουστούμι -ή μήπως η στιγμή αυτή έχει κιόλας φτάσει χωρίς να το καταλάβω;