Η δεσποινίς Ζωή καθόταν πάνω στα ξώφτερνα ψηλοτάκουνα ξύλινα γοβάκια της. Το δέρμα των υπέροχων ποδιών της αεριζόταν μέσα από το διχτυωτό μαύρο καλσόν. Είχε αποκάμει να χορεύει στο πάρτι της καρφίτσας, ένα πάρτι όπου δεν έπεφτε καρφίτσα, που λένε. Είχε την ευκαιρία να διαπιστώσει την αλήθεια του ρητού αυτού όταν έπεσε η μικρή καρφίτσα που συγκρατούσε το στρίφωμα του αριστερού της μανικιού τη στιγμή που, με το χέρι αυτό σηκωμένο ψηλά, εκτελούσε μια χορευτική φιγούρα. Η καρφίτσα έμεινε μετέωρη διερωτώμενη για την οδό η οποία θα την οδηγούσε στο πάτωμα, δεδομένου ότι το πάτωμα είναι ο απώτερος προορισμός όλων των καρφιτσών ανεξαρτήτως μεγέθους, αλλά δρόμο δεν έβρισκε κι έτσι έμεινε μετέωρη να χορεύει κι αυτή -στον αέρα όμως.
Αναρτήσεις
