027. το δαχτυλίδι της Αρτεμης

Η Αρτεμη είχε ένα δαχτυλίδι σε αυτό το μακρουλό σχήμα, μόνο που δεν είχε πέτρα πράσινη αλλά καφετιά. Δεν το είχα δει ποτέ αυτό το δαχτυλίδι, μέχρι που το είδε στο δάχτυλό μου και ισχυρίστηκε πως ήταν δικό της και της τό'χε χαρίσει η μαμά της και το είχε χάσει το προηγούμενο βράδυ από εκείνο το πρωϊνό που το βρήκε ο Νίνος μέσα στις λάσπες και μου το χάρισε. Τώρα θα το έδινα ευχαρίστως το δαχτυλίδι στην Αρτεμη, επειδή το Νίνο τον έχω στην καρδιά μου και δε χρειάζομαι δαχτυλίδια για να τον θυμάμαι, τότε όμως επέμενα ότι το δαχτυλίδι μου ανήκε, ήταν περισσότερο δικό μου παρά δικό της, αφού για κείνην ήταν χαμένο για χαμένο και το ότι βρέθηκε μπροστά μας εκείνο το πρωϊνό ήταν καθαρή τύχη και αν το έβρισκε οποιοσδήποτε άλλος σιγά μην έψαχνε να βρει πού ανήκε για να το δώσει, άλλωστε είχε μηδαμινή αξία. Πώς είχε βρεθεί στις λάσπες; Μάλλον πετάχτηκε από το παράθυρο του σπιτιού, όπου ήταν καλεσμένη για δείπνο η Αρτεμη, μαζί με τα ψίχουλα του τραπεζομάντιλου που τινάχτηκε το προηγούμενο βράδυ. Καλά έλεγ' η γιαγιά μου να μη τινάζουμε τίποτα τα βράδια έξω από τα παράθυρα.