024. το μήνυμα των Χριστουγέννων

Ολοι γράφουν για αυτό το μήνυμα, ας γράψω και 'γώ δυο γραμμούλες. Το μήνυμα λοιπόν είναι ότι Χριστούγεννα γιοκ. Για πολλούς ανθρώπους δλδ, γιοκ, δεν έχει, μας ετελείωσαν λέμε. Τα Χριστούγεννα είναι μια γιορτή που έχει καταργηθεί από τον εαυτό της. Με τα πολλά στολίδια που φορτώθηκε από τους παπάδες και τους λοιπούς εξουσιαστές, βάρυνε και -μπλούμ!- εκφορτώθηκε σε κάποια χωματερή πνευματικών ιδεωδών. Πάπαλα λοιπόν... Τι νέα; Κάνας νέος προφήτης στον ορίζοντα; Να προσέξτε να φοράει ράσα, μην αλλάξει το λουκ. Επειδή γεννήθηκες Χριστούλη μου, εμένα πρέπει να με γδέρνουν; Αυτό θα έπρεπε να λέγεται "το μήνυμα των χριστουγδέρνων" -αυτών που γδέρνουν τον κοσμάκη χριστουγεννιάτικα ντε!

023. άνθρωπος από οινόπνευμα

Μια φορά, ήταν ένας άνθρωπος με πλαστική συνείδηση. Οταν το ανακάλυψε αυτό, προσπάθησε να το διορθώσει αλλά δεν τα κατάφερνε. Ηταν πολύ δύσκολο να αλλάξει τις συνήθειές του. Ετσι, άρχισε να πίνει.

Στην αρχή, έπινε καμιά μπιρίτσα. Κατόπιν, έπινε κανα ουζάκι. Μετά, άρχισε να πίνει δυνατότερα ποτά: ουΐσκυ, τζιν, βότκα. Υστερα, όταν δεν τα σήκωνε αυτά η τσέπη του, το έριξε στο κρασί και στο τσίπουρο.


Το τσίπουρο και το κρασί όμως είναι ποτά που συνηθίζονται εύκολα και πίνονται σα νεράκι. Ετσι, ο άνθρωπος αυτός έγινε αλκοολικός χωρίς να το πάρει χαμπάρι. Επινε και τον έπινε δηλαδή.


Από το πολύ το πιώμα, η συνείδησή του άρχισε να λιώνει. Αρχισε να χύνεται από πάνω προς τα κάτω, σαν λουρίδες ομίχλης. Εκείνος δεν την έβλεπε, αλλά την ένιωθε. Ενιωθε δηλαδή κάτι να τον περιβάλλει σαν αερόσακος.


Μέσα στον πλαστικό σάκο της λιωμένης του συνείδησης, κάπου κάπου ταραζόταν και έμοιαζε με τον αέρα που φουσκώνει ένα μπαλόνι. Τελικά, έγινε πράγματι ένα μπαλόνι φουσκωμένο. Χωρίς χρώμα.

Στενοχωριόταν που ήταν άχρωμος και αποφάσισε να βάζει στο κρασί του μπογιά. Δεν ήξερα τι χρώμα να διαλέξει. Στην αρχή, έβαλε μπλε. Κατόπιν, έβαλε κόκκινο. Μετά, έσταξε και λίγο πράσινο. Υστερα, γέμισε το ποτήρι του μαύρο.

Το μαύρο σκέπασε όλα τα προηγούμενα χρώματα, είχε πέσει μεγάλη ποσότητα μαύρης μπογιάς κιόλας. Ο άνθρωπος ήταν πολύ ευχαριστημένος που είχε αποκτήσει ένα χρώμα, ώσπου συνάντησε ένα ζωγράφο.


Ο ζωγράφος του είπε ότι το μαύρο δεν είναι χρώμα αλλά απουσία χρώματος, οπότε ο άνθρωπος έπεσε σε βαθιά κατάθλιψη. Μα τίποτα πια δεν έκανε σωστά στη ζωή του; αναρωτήθηκε και πήγε στην άκρη του μπαλκονιού.

Εκεί φύσαγε δυνατά και τον πήρε ο αέρας και τον σήκωσε ψηλά κι έβλεπε το χώμα κάτω και τα σπίτια και τους δρόμους και τα χωράφια και τα βουνά και όλα μα όλα τα έβλεπε πολύ μικρά, μικρούτσικα τα έβλεπε.

Επαψε να κοιτάζει προς τα κάτω γιατί ζαλιζόταν, τον έπιανε ίλιγγος. Ούτε προς τα πάνω ήθελε να κοιτάζει, ούτε τριγύρω, πονούσε ο λαιμός του να τον στρίβει. Ετσι, κοίταξε για πρώτη φορά μέσα του.


Τότε, όλο το οινόπνευμα που είχε πιει εξατμίστηκε. Τα χρώματα που τον μπέρδευαν έγιναν σκόνη. Η πλαστική του συνείδηση αποκολλήθηκε κι έπεσε με έναν ήχο μπαλονιού που ξεφουσκώνει: φφφφφσσσστττττ

Και, τότε ακριβώς, είδε τα φτερά που είχαν φυτρώσει στα πλευρά του. Τότε ακριβώς, άρχισε να πετά και να μη ζαλίζεται. Ηταν ένας πρώην άνθρωπος από οινόπνευμα, ένας άνθρωπος χωρίς πλαστική συνείδηση.

022. παφλασμοί εν βρασμώ

Οπως κυλάει ο τέντζερης και βρίσκει το καπάκι, ολονυχτίς έτσι κυλώ προς το καραμπουρνάκι, όπου σαν βράζ' η θάλασσα και κύματα φουρνίζει, ένα φεγγάρι ξέμπαρκο με ροδοκοκκινίζει. Ιντα θωρρείς με βρε θεριό και ίντα με θωπεύγεις και ίντα ξεστραβώνεσαι και μακριά μου φεύγεις; Δεν εθωρούσα σένανε, μονάχα το φεγγάρι, πό'χει ασήμια γύρωθεν σαν το μαργαριτάρι, έχει και δόντια ασημιά και σκίζει τον αγέρα, έχει και μεταλλόφωνο και παίζει και φλογέρα! Αμέ!

021. «δώστε μου μόσχο να μυρίσω, λουΐζα και βασιλικό»

...γράφει Ο ποιητής και μελοποιεί Ο συνθέτης... ώσπου φτάνουν φτύνοντας οι βδέλλες

020. ο απόλυτος μογγόλος

Ο μογγόλος οφείλει να εχει μογγολικά χαρακτηριστικά και καταγωγήν εκ Μογγολίας. Ο απόλυτος μογγόλος είναι απολύτως απολίτιστος, διατηρών την ικανότητα να ιππεύει άλογο εν κινήσει -καλπάζον. Ο απόλυτος μογγόλος αδυνατεί να διαβιώνει εντός πόλεως, αναζητών στέππες και πεδιάδες παγωμένες, όπου αρέσκεται να στήνει την καλύβα του. Αρα, όσο και να δηλώνω μογγόλα, είμαι μια μογγόλα γιαλαντζί. Δυστυχώς, απέτυχα.

019. παρατηρώ και γράφω

Παρατηρώ και γράφω. Χωρίς να σκέφτομαι πολύ. Σκέφτομαι μόνο τους συνδυασμούς αυτών τα οποία παρατηρώ. Δεν διστάζω να γράψω ορμώμενη από μια μικρή λεπτομέρεια. Να φτιάξω ιστορίες, να δημιουργήσω εικόνες για καταστάσεις πολλές και διαφορετικές. Γιατί συμβαίνει αυτό; Συχνά, ντρέπομαι να εκφράσω ακριβώς αυτό που θέλω, σκέφτομαι τον πιθανό αναγνώστη και πώς θα το αντιληφθεί. Είναι σφάλμα να το σκέφτομαι, επειδή ο αναγνώστης διαβάζει αυτά που ήδη υπάρχουν μέσα στο μυαλό του, όπως γράφει κάπου ο Προυστ -αν θυμάμαι καλά. Οπότε, μάλλον θα πρέπει να πάψω να διστάζω, να πάψω να γράφω κεκαλυμμένα; Ισως όχι πάντα, επειδή ο τρόπος που γράφει κάποιος τον κάνει να ξεχωρίζει. Ενας συγγραφέας ξεχωρίζει από κάποιον άλλο συγγραφέα από τη μανιέρα, γιατί και στα γραπτά υπάρχει τεχνική, όπως στη ζωγραφική και στις υπόλοιπες τέχνες. Αχ, αυτό προσπαθεί να βρει κάθε καλλιτέχνης και κάθε άνθρωπος: την αποτύπωση της μοναδικότητάς του, το ιδεόγραμμα της σφραγίδας του. Λίγοι το βρίσκουν. Στους περισσότερους το κολλάνε εκείνοι οι οποίοι τους "δημιουργούν" και τους εκμεταλλεύονται ακόμα και μετά θάνατο. Υπάρχουν και εκείνοι που γίνονται κατανοητοί μετά θάνατο. Θέλω π.χ. να γράψω τι σκατοκυριακή πέρασα σήμερα, αλλά δεν το γράφω. Πόσα πράγματα θα μπορούσα να είχα κάνει και δεν έκανα επειδή υπάρχει κάτι μέσα μου που με εμποδίζει, πως ο καιρός περνά σα νεράκι και στέκομαι να λιμνάζω, πως... κλπ κλπ, ούτε τώρα μπορώ να γράψω, επειδή γνωρίζω ότι υπαρχουν κάποιοι που θα διαβάσουν τα γραπτά μου.

018. παιχνίδι πλέξεων και μπί-ζες

Είδα στον Αττίλα μία βαρβατίλα και ο παρατρίχα αρχηγός -ήθελε, αλλά δεν ψηφίστηκε- πήρε υπουργείο δευτερομιζάτο, γιατί το πρωτομιζάτο είναι το άμυνας λόγω πανοπλισμού, ενώ το άλλο είναι υπεχωδεύτερο και το οικονομικών μόνο μπαχτσίσια δέχεται, αλλά τώρα που ο σταυλάρχης βλέπει την ιπποδρομία να λήγει, βάζει αδελφό ιπποκόμο να ρίξει ισπανικούς ταύρους στην αρένα για να ενισχύσει το φιλελευθερισμό, οπότε ο παρατρίχας τα παίρνει επειδή δεν παίρνει τίποτα, ούτε το κτίριο μένει λέμε, και κατηγορεί εμμέσως πλην σαφώς τα άλογα για παραλογισμό, οπότε πιθανό να γίνει το έλα να δεις παπούλη μου τ' αμπελοχώραφά σου ή τη στάνη σου -και το εξωτερικών απλώς χαμογελά.

017. αναμνήσεις από το μέλλον

Βρίσκομαι μεσα σε ένα μαντρί. Βλέπω να έρχονται από μακριά κάτι τύποι με κουκούλες. Περιμένω να γεννήσω σε λίγες μέρες. Τα πρόβατα βελάζουν και δε μπορώ να κοιμηθώ. Εξω, αν και είναι νύχτα, υπάρχει πολύ φως. Λάμπει πολύ το φεγγάρι, λάμπει κι ένα μεγάλο άστρο. Παίρνω την κιθάρα μου και παίζω ένα τραγούδι. Ολα θα πάνε καλά, αυτό είναι σίγουρο. Του χρόνου τέτοια εποχή, θα γιορτάζουμε γενέθλια.

μετάφραση απο την Gerrit monnartz:

ErinnerungenausderZukunft

Ich befinde mich in einem Stall. Von weitem sehe ich ein paar Typen mit Kapuzen kommen. Ich warte darauf, in einigen Tagen zu gebären. Die Schafe blöken und ich kann nicht schlafen. Draußen, obwohl es Nacht ist, ist viel Licht. Der Mond leuchtet hell, es leuchtet auch ein großer Stern. Ich nehme meine Gitarre und spiele ein Lied. Alles wird gut, das ist sicher. Nächstes Jahr zu dieser Zeit feiern wir Geburtstag.

016. Συνταγή: ομοφοβική μισοριξιά φαρσί

Ψωνίζετε μια μισοριξιά από εκεί όπου ψωνίζονται, και την τηγανίζετε μέχρις ότου προκύψει ομοφοβική. Συχνά αντιδρά σε αυτή τη δοκιμασία, αλλά σπανίως διαψεύδει τον εαυτό της. Μόλις λοιπόν γίνει ομοφοβική, την περνάτε από σουρωτήρι, την στίβετε καλά να αποβάλλει όλο το ζουμί της και την ανοίγετε καθέτως. Κατόπιν, τη γεμίζετε linkblogs και την αφήνετε να πάρει 2-3 βράσεις. Αποφύγετε να τη φάτε αμέσως γιατί η έντονη αποφορά θα σας αηδιάσει. Χρησιμοποιείστε μπόλικο ωμό σκορδάκι για αντιπερισπασμό.
(από βιβλιοπροσφορά αγγλικής εφημερίδας)

015. Συνταγή: Μέγαρο πλακί

Παίρνετε ένα μέγαρο -με παίδαρο ή και χωρίς, αλλά αν είναι παίδαρος λέμε πάνω από 1,90 με φαρδιές πλάτες και φαλάκρα, οι τρίχες που αμολάει δώθε κείθε είναι αρκετές, δεν είναι ανάγκη να χαλάσουν και το πλακί. Βάζετε το μέγαρο στο φούρνο να ψηθεί σκέτο, έτσι κι αλλιώς έχει σάλτσες από βαρύτιμα κοσμήματα και το αλατοπίπερο αχρείαστο να είναι. Το μέγαρο πλακί τρώγετε καλύτερα άνοστο. Πριν βάλετε το μέγαρο στο φούρνο, φροντίστε να έχετε κλείσει μερικες βιβλιοθήκες και καμπόσα ενοχλητικά sites, μην εμποδίσουν το ψήσιμο. Οταν ψηθεί καλά καλά, το βγάζετε από το φούρνο και το αφήνετε να κρυώσει. Κατόπιν, το σερβίρετε όπου σφυρίζει ο αέρας και ποτέ -μα ποτέ!- δεν πλένετε το ταψί. Υπάρχουν μέσα του τα βασικά συστατικά της συνταγής, π.χ. κάτι ψωρομουζικάντηδες.
(από το μέγα συνταγογραφείον "Η ωραία Ελλάς")

014. Αναζητείται αυτοκτονική μέθοδος

Οι αισθήσεις μου με εγκαταλείπουν, δεν βλέπω, δεν ακούω, δεν γεύομαι, δεν αισθάνομαι, δεν μυρίζω. Θέλω να περιορίσω τις δραστηριότητές μου, δυσκολεύομαι να αντέξω τόσα πολλά. Πρέπει να κάνω περικοπές και το καλύτερο είναι να ξεκινήσω από τον αριθμό των blogs μου -θα περιοριστώ σε αυτό εδώ, αφού πάψω να εκπέμπω σε 3 -στο blogometro και στα εικαστικά- και συμπληρώσω τα 200 posts στα άλλα 2 που εμφανίζονται στο monitor -ουρλιάζοντας και ΝΑΤΟ.

013. Συνταγή: εγκέφαλοι υποτελείς

Λαμβάνετε μερικούς εγκεφάλους και τους εμποτίζετε με την υψηλή σας θέση -κοινωνική ή εργασιακή, αδιάφορο. Κατόπιν δοκιμάζετε το αλάτι, να έχουν ρουφήξει αρκετό. Ρίχνετε μια κουταλιά σού'πα ξύδι και δυο κουταλιές μού'πες λάδι και αφήνετε να μαριναριστεί επί δίωρον. Κατόπιν, τοποθετείτε τα μυαλά όλα μαζί σε ένα τραπέζι συσκέψεων και τα δαγκώνετε εναλλάξ. Η συνταγή αυτή σπανίως αποτυγχάνει.

(από το βιβλίο "οδηγός εκπαίδευσης στελεχών επιχειρήσεων")

012. Συνταγή για μεταφυσικό απεριτίφ

Το ιριδίζον μαύρο ζουμί είχε μόλις αρχίσει να κοχλάζει όταν κατέφτασε λαχανιασμένος ο φτερωτός. «Ακόμα δεν σερβιρίστηκε το ποτόν; Και δεν πρόλαβα να σιδερώσω τη μπέρτα μου...» μουρμούρισε πίσω από τη μασέλα του. Οι αθάνατοι γιατροί του μέλλοντός μας προσευχόντουσαν μπροστά στο τσουκάλι. Κάποιος είπε «φυλάξτε τη συνταγή, θα μας ξαναχρειαστεί» και άρχισε να σερβίρει σε μικρά ρακοπότηρα. «Μήπως να πιω ένα διπλό;» ρώτησε ο φτερωτός σκουπίζοντας τα χείλη με την κόκκινη γραβάτα του, «ένα και πολύ σου πάει, εσύ έπεσες μικρός στο τσουκάλι» του απάντησαν, και η τελετή τελείωσε με ένα κουδούνισμα: καλούσαν έναν έναν τους δημάρχους να αναλάβουν δράση στα θυρωρεία των πολυκατοικιών τους.
(από το βιβλίο "Απεριτίφ με βδέλλες Καρπαθίων")

011. Συνταγή: Β' όροφος με το αίμα του

Παίρνετε ένα δεύτερο όροφο διαμπερή με μπαλκόνι στον ακάλυπτο. Τον φέρνετε τούμπα, ώστε το ταβάνι να έρθει στο πάτωμα και τούμπαλιν. Τον ψήνετε σε χαμηλή φωτιά σκεπασμένο με σίτα. Κατόπιν, ρίχνετε δυο λουβιά σκόρδο και πασπαλίζετε με τριμμένο μοσχοκάρυδο. Προσοχή στη κρεβατοκάμαρα, να έχει διπλό κρεβάτι με πάπλωμα, αλλιώς θα κόψει η σάλτσα.
(από το μαγειρείο "η καλή καρδιά")

010. Συνταγή: Α' όροφος λεμονάτος

Παίρνετε έναν πρώτο όροφο με μπαλκόνι χωρίς κάγκελα και τον ανακατεύετε με μια βυζαντινή εικόνα ψιλοκομμένη. Προσθέτετε κάγκελα κατά βούληση, αρκεί να είναι περασμένα με μίνιο για να μη σκουριάσουν. Τοποθετείτε σε κατσαρόλα ρηχή με χοντρό πάτο. Βράζετε επί τρεις ώρες. Μόλις κατεβάσετε από τη φωτιά, προσθέτετε άφθονο λεμόνι και σκεπάζετε με τουλπάνι λευκό. Τρώγεται ζεστός και ξινός.
(από το σημειωματάριο του καλού ορθογράφου)

009. Συνταγή: Ισόγειο καπνιστό

Παίρνετε ένα ισόγειο ακατοίκητο και το βάζετε στο γκριλ. Μόλις ροδοκοκκινίσει του αλλάζετε τα φώτα και τη σχάρα. Προσθέτετε δυο χαλασμένες καρδιές για να πάρει επιπλέον χρώμα. Το τρώτε ζεστό, εκτός αν θέλετε να το πετάξετε από τη χαρά σας, πράγμα όχι και τόσο πιθανό γιατί κάνατε τόσο κόπο να το μαγειρέψετε!

(από το συνταγολόγιο του Πάσχα)

008. Συνταγή: Υπόγειο γιαχνί

Παίρνετε ένα κόκκινο υπόγειο, το γυρίζετε σα γάντι -το μέσα έξω- και το στίβετε καλά να φύγει όλη η μπογιά. Κατόπιν, σφουγγαρίζετε το δάπεδο από τα αίματα. Αν δεν το καταλάβατε, μόλις δολοφονήσατε ένα κύκνο.
Τον βράζετε σε χαμηλή φωτιά και σε πέντε ώρες, αφού κρυώσει λίγο, τον τρώτε. Προσοχή, μη καθίσει κανα φτερό στο λαιμό, ε

(από το βιβλίο μαγειρικής του φαροφύλακα)

007. τι έκανα όταν γνώρισα καλά τον εαυτό μου -από μέσα

Αποφάσισα να βρω ποια είμαι. Μίκρυνα τον εαυτό μου τόσο πολύ που κατάφερα να τον καταπιώ και να τον ταξιδέψω μέσα στο σώμα μου. Πρώτα επισκέφτηκα το μυαλό, όπου βρήκα τρία πουλάκια να κάθονται. Γάργαρα νερά κυλούσαν, όλα ένα γύρω ήταν γαλάζια και το μυαλό μου έκανε νάζια. Αυτό το λένε φαντασία οι απέξω. Σιγά σιγά, άρχισα να κατεβαίνω προς τα κάτω.
Με κινήσεις σαν της σβούρας ή όπως ο σκιέρ στο σλάλομ, πέρασα από μάτια, μύτη κι αυτιά, πολύ βιαστικά, αλλά όχι και τόσο ώστε να διαπιστώσω ότι όλα δούλευαν ρολόι. Η μύτη μου μονάχα δεν με πήρε μυρωδιά, αν και φορούσα τα παλιά μου τα παπούτσια. Κάτι πρέπει να κάνω με την όσφρησή μου ή μήπως είναι καλύτερα να την αφήσω ήσυχη; Η πόλη μου δεν είναι και πολύ καθαρή και με συμφέρει να γλιτώνω λίγη βρωμιά.
Το λαρύγγι με κατέβασε πολύ βιαστικά, σαν τσουλήθρα, στα πνευμόνια που σφυρίζανε λίγο και με παρακάλεσαν να υποσχεθώ ότι θα κόψω το κάπνισμα, πράγμα που έκανα με προθυμία, δεδομένου ότι μια υπόσχεση παραπάνω δεν βλάπτει. Αλλωστε, σε μένα την έδινα, ποιος ο λόγος να την κρατήσω; Μπήκα λοιπόν βιαστικά στο κυκλοφορικό μέσα από μια αρτηρία, την Αορτή.
Η αορτή με εκτόξευσε με φόρα σε όλα τα μέλη του σώματος. Μύες, νεύρα, κόκκαλα, τα είδα όλα και τα βρήκα σε καλή κατάσταση, όπως -ας πούμε- φαίνεται η Γη σαν Υπέρλαμπρο άστρο από ένα διαστημόπλοιο. Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα έκανα το γύρο της Ροδιάς. Ζαλίστηκα κάπως, είμαι λίγο μεγάλη για παιχνίδια λούνα παρκ.
Ετσι, μόλις έφτασα στο σημείο εκκίνησης, ανέβηκα προς τα πάνω και διάλεξα νέα πορεία, μπαίνοντας στον οισοφάγο αυτή τη φορά. Κατηφορική κι αυτή η οδός αλλά ανώμαλη, σκέτα κατσάβραχα. Είχα την ευκαιρία να απολαμβάνω τη διαδρομή, και, τυλιγμένη σε ζεστά μαλακά στρωματάκια έφτασα στο στομάχι. Μπλουμ! έπεσα σε μια τεράστια κινούμενη πισίνα - ζακούζι, γεμάτη καυστικά υγρά.
Καιγόμουν και κολυμπώντας γρήγορα κατάφερα να περάσω από μια σχισμή σε ένα πολύ μακρύ χνουδωτό τούνελ, του οποίου τα τοιχώματα με σπρώχναν προς τα έξω, οπότε έπαψα να κολυμπώ. Εντελώς ξεκούραστα έφτασα στην άκρη του τούνελ, που είχε στο μεταξύ φαρδύνει αρκετά, και είδα φως. Μαζί με το φως όμως είδα και τη λεκάνη του καμπινέ. Αν είναι δυνατόν! Γνωρίστηκα τόσο καλά με μένα, που κατάφερα να με χέσω!

006. το μεβγαλείον του Γάβλατος

Ο Γάβλας είναι ποταμός, όστις εσχηματίσθη όταν οι κτηνοστρόφοι έχυσαν τα γαβλατοκομικά προϊόντα εις τους βρόμους της πόλεως, εντόνως διαμαρτυρόμενοι υπέρ της τιμής τους. Ουδείς μέχρι τότε είχεν τολμήσει να αμφισβητήσει την τιμήν των προϊόντων αυτών. Απαντες εθεώρουν ταύτα απολύτως έντιμα. Εως ότου το ταπεινόν γιαούρτιμπους αποκτήσει ιδιότητας πολεμικής μηχανής, εκτοξευόμενον άνευ αιδούς εναντίον νοστιμάρχου ολκής, τα πράγματα ήσαν απλά. Το ποτάμι όμως έρρευσεν και έπνιξεν τα πιεστήρια ομού μετά των γεφυρών και των επιδροτήσεων. Παρά (και δια) ταύτα, τον νοστιμάρχην νοστιμεύουσιν εξακολουθητικώς πολλοί. ΓΑΒ!

005. τα ερεβώδη τάρταρα του τέρματος

Το τέρμα είναι τέρμα και πάει και τέλειωσε, τερματίσαμε, βάλαμε γκολ πώς το λένε. Και φάγαμε μερικά βεβαίως, αλλά σήμερα που διαθέτουμε εικοσιδύο πατούσες που κλοτσούν προς όλες τις διευθύνσεις του ανέμου, σήμερα ουδείς είναι εις θέσιν να θέσει ημάς νοκ άουτ. Μόνο εάν το θελήσωμεν, θα εξέλθωμεν του γηπέδου με τον χλοοτάπητα. Είκοσι πατούσες κλοτσούν, διορθώνω, και δυο που ανήκουν εις τον τερματοφύλακα, αλλά αυτές απλώς χοροπηδούν κατά περίπτωσιν έμπροσθεν του τέρματος. Κάπου κάπου παίρνουν πρέφα τη μπάλα, αλλά αφήνουν προτεραιότητα στις παλάμες να την αγκαλιάσουν.

Φαντάζομαι τους ποδοσφαιριστές ως ένα αδιαίρετο οργανισμό, σαν μια μεγάλη εικοσαποδαρούσα, να απλώνεται και να μαζεύεται πάνω στο χορτάρι. Αν υπολογίσω και τις πατούσες της αντίπαλης ομάδας, μια τεράστια σαρανταποδαρούσα της οποίας το ένα μισό αντιμάχεται το άλλο μισό, όπως περίπου η ψυχή αντιμάχεται το κορμί -αν είσαι χριστιανός ορθόδοξος βεβαίως- πάλλεται πάνω σε ένα χλοοτάπητα, ένα χαλί από χορτάρι -γκαζόν κατά προτίμηση. Γιατί άραγε γκαζόν και όχι ραδικάκι που τρώγεται κιόλας ή έστω σπανάκι που σπανίζει; Επειδή το γκαζόν δεν τρώγεται, δεν σπανίζει -ξυρίζεται κάθε πρωί- είναι ανθεκτικό και πουλιέται με το μέτρο, ώστε να είναι δυνατό να μπαλώνεται, όπως ένα κόψιμο στο μάγουλο που χρειάζεται λευκοπλαστ. Τι μεγάλη εφεύρεση κι αυτή!

004. ανιχνεύω την κροκοδειλίαν

Η κροκοδειλία είναι μία τροφή επαχθής και τρισαθλία. Προέρχεται εκ του κρόκου των αυγών, έχει οσμήν απαισίαν και χρώμα ωραίον κιτρινώδες βαθύ. Εάν παρασυρθεί τις και φάγει εξ αυτής, αμέσως αποκτά χαρακτήρα επαίσχυντον, τουτέστιν γίνεται δειλός ή και θρασύδειλος ακόμη, πράγμα βεβαίως χρήσιμον δια την επιβίωσίν του. Είναι δυνατόν όμως να βελτιωθεί η κοινωνία η περιλαμβάνουσα εις τους κόλπους της δειλούς; Αλλά, ποιος ενδιαφέρεται για την βελτίωσίν της; Ημείς και υμείς; Μπα, μάλλον κάποιοι άλλοι μη ορατοί την σήμερον ημέραν και, αφού είναι αόρατοι, διατί κοπτόμεθα εναντίον της κροκοδειλίας και των δακρύων που προκαλεί και τα οποία λαμπρύνουν ωρισμένους οφθαλμούς; Ε;

003. αναζητω κροκοδείλους

Πράσινους βεριτάμπλ, ελευθέρας βοσκής, ικανούς να απορροφούν ηχορυπάνσεις και παρλαπιπιάσεις διαρκείας. Θέλω χρησιμοποιήσει αυτούς ως ωτοασπίδας, θα φράξω τα ώτα μου με τις ουρές τους, ενώ αι λαίμαργοι μασέλαι των θα κατευθύνονται προς το περιβάλλον ίνα καταβροχθίζουν πάντα ήχον και πάσαν μαλακίαν. Εάν δεν είναι καταπράσινοι δεν ενοχλεί και τόσον, αρκεί να είναι αφρικανικής παραγωγής και να κλάνουν μέντες. Οι εξ Αμαζονίου, είναι κροκόδειλοι μαϊμού, άνευ απορροφητικών ικανοτήτων και βρωμούν τηγανόλαδο, όθεν μη προτιμητέοι. Το γνωρίζω καλώς διότι ο Αμαζόνιος ευρίσκεται εις την αμερικανικήν ήπειρον και τείνει προς εξαφάνισιν μετά της ηπείρου ταύτης, του χάρτου, των ηπειρωτών και των λακόστ.

002. αναζητώ την αξία και το ήθος

Αν και αυτά είναι φωτεινά αγαθά, με τη μαυρίλα του περιβάλλοντος τα βλέπω ασπρόμαυρα. Σκέφτηκα να ψωνίσω ειδικά γυαλιά να βλέπω οριζοντίως τα πράγματα και όχι καθέτως. Να μη βλέπω δηλαδή από πάνω προς τα κάτω ή από κάτω προς τα πάνω, αλλά από δεξιά προς τ' αριστερά και τούμπαλιν. Σήμερα, η αξία και το ήθος έχουν ένα οριζόντιο στίγμα και πρέπει να προσαρμόσω την όρασή μου. Μπορεί να ψωνίσω και κυάλια. Να αποστασιοποιηθώ μέσω της απόστασης. Αρκεί να μη ξεχνώ να τα κρατώ ανάποδα. ΟΒΕΡ.

001. αναζητω την χθωνα

Εριχνα παζιέντζα να βρω τι είμαι -από πού κρατά η σκούφια μου- όταν όλα σκοτείνιασαν, μαύρα νέφη σκέπασαν τον ουρανό αλλά βροχή γιοκ. Πιθανολόγησα πως έφταιγε που βρέθηκα ανάμεσα σε μαύρες πίκες -άσσο εκ δεξιών, τριάρι εξ ευωνύμων. «Τι σου είναι η ζωή!» ανέκραξα «σκέτη μαυρίλα όπου γυρίσεις το μάτι» και γύρισα το μάτι μου ανάποδα ώστε να μη βλέπω. Μαυρίλα δεν υπάρχει τότε, όλα είναι ροζ. Σαν γουρουνάκια νεογέννητα. Ετσι ξαναγεννήθηκα, τυλιγμένη σε ροζ μπομπόν σεντονάκι.