022. παφλασμοί εν βρασμώ

Οπως κυλάει ο τέντζερης και βρίσκει το καπάκι, ολονυχτίς έτσι κυλώ προς το καραμπουρνάκι, όπου σαν βράζ' η θάλασσα και κύματα φουρνίζει, ένα φεγγάρι ξέμπαρκο με ροδοκοκκινίζει. Ιντα θωρρείς με βρε θεριό και ίντα με θωπεύγεις και ίντα ξεστραβώνεσαι και μακριά μου φεύγεις; Δεν εθωρούσα σένανε, μονάχα το φεγγάρι, πό'χει ασήμια γύρωθεν σαν το μαργαριτάρι, έχει και δόντια ασημιά και σκίζει τον αγέρα, έχει και μεταλλόφωνο και παίζει και φλογέρα! Αμέ!