019. παρατηρώ και γράφω

Παρατηρώ και γράφω. Χωρίς να σκέφτομαι πολύ. Σκέφτομαι μόνο τους συνδυασμούς αυτών τα οποία παρατηρώ. Δεν διστάζω να γράψω ορμώμενη από μια μικρή λεπτομέρεια. Να φτιάξω ιστορίες, να δημιουργήσω εικόνες για καταστάσεις πολλές και διαφορετικές. Γιατί συμβαίνει αυτό; Συχνά, ντρέπομαι να εκφράσω ακριβώς αυτό που θέλω, σκέφτομαι τον πιθανό αναγνώστη και πώς θα το αντιληφθεί. Είναι σφάλμα να το σκέφτομαι, επειδή ο αναγνώστης διαβάζει αυτά που ήδη υπάρχουν μέσα στο μυαλό του, όπως γράφει κάπου ο Προυστ -αν θυμάμαι καλά. Οπότε, μάλλον θα πρέπει να πάψω να διστάζω, να πάψω να γράφω κεκαλυμμένα; Ισως όχι πάντα, επειδή ο τρόπος που γράφει κάποιος τον κάνει να ξεχωρίζει. Ενας συγγραφέας ξεχωρίζει από κάποιον άλλο συγγραφέα από τη μανιέρα, γιατί και στα γραπτά υπάρχει τεχνική, όπως στη ζωγραφική και στις υπόλοιπες τέχνες. Αχ, αυτό προσπαθεί να βρει κάθε καλλιτέχνης και κάθε άνθρωπος: την αποτύπωση της μοναδικότητάς του, το ιδεόγραμμα της σφραγίδας του. Λίγοι το βρίσκουν. Στους περισσότερους το κολλάνε εκείνοι οι οποίοι τους "δημιουργούν" και τους εκμεταλλεύονται ακόμα και μετά θάνατο. Υπάρχουν και εκείνοι που γίνονται κατανοητοί μετά θάνατο. Θέλω π.χ. να γράψω τι σκατοκυριακή πέρασα σήμερα, αλλά δεν το γράφω. Πόσα πράγματα θα μπορούσα να είχα κάνει και δεν έκανα επειδή υπάρχει κάτι μέσα μου που με εμποδίζει, πως ο καιρός περνά σα νεράκι και στέκομαι να λιμνάζω, πως... κλπ κλπ, ούτε τώρα μπορώ να γράψω, επειδή γνωρίζω ότι υπαρχουν κάποιοι που θα διαβάσουν τα γραπτά μου.