Το τέρμα είναι τέρμα και πάει και τέλειωσε, τερματίσαμε, βάλαμε γκολ πώς το λένε. Και φάγαμε μερικά βεβαίως, αλλά σήμερα που διαθέτουμε εικοσιδύο πατούσες που κλοτσούν προς όλες τις διευθύνσεις του ανέμου, σήμερα ουδείς είναι εις θέσιν να θέσει ημάς νοκ άουτ. Μόνο εάν το θελήσωμεν, θα εξέλθωμεν του γηπέδου με τον χλοοτάπητα. Είκοσι πατούσες κλοτσούν, διορθώνω, και δυο που ανήκουν εις τον τερματοφύλακα, αλλά αυτές απλώς χοροπηδούν κατά περίπτωσιν έμπροσθεν του τέρματος. Κάπου κάπου παίρνουν πρέφα τη μπάλα, αλλά αφήνουν προτεραιότητα στις παλάμες να την αγκαλιάσουν.
Φαντάζομαι τους ποδοσφαιριστές ως ένα αδιαίρετο οργανισμό, σαν μια μεγάλη εικοσαποδαρούσα, να απλώνεται και να μαζεύεται πάνω στο χορτάρι. Αν υπολογίσω και τις πατούσες της αντίπαλης ομάδας, μια τεράστια σαρανταποδαρούσα της οποίας το ένα μισό αντιμάχεται το άλλο μισό, όπως περίπου η ψυχή αντιμάχεται το κορμί -αν είσαι χριστιανός ορθόδοξος βεβαίως- πάλλεται πάνω σε ένα χλοοτάπητα, ένα χαλί από χορτάρι -γκαζόν κατά προτίμηση. Γιατί άραγε γκαζόν και όχι ραδικάκι που τρώγεται κιόλας ή έστω σπανάκι που σπανίζει; Επειδή το γκαζόν δεν τρώγεται, δεν σπανίζει -ξυρίζεται κάθε πρωί- είναι ανθεκτικό και πουλιέται με το μέτρο, ώστε να είναι δυνατό να μπαλώνεται, όπως ένα κόψιμο στο μάγουλο που χρειάζεται λευκοπλαστ. Τι μεγάλη εφεύρεση κι αυτή!
Το τέρμα είναι τέρμα και πάει και τέλειωσε, τερματίσαμε, βάλαμε γκολ πώς το λένε. Και φάγαμε μερικά βεβαίως, αλλά σήμερα που διαθέτουμε εικοσιδύο πατούσες που κλοτσούν προς όλες τις διευθύνσεις του ανέμου, σήμερα ουδείς είναι εις θέσιν να θέσει ημάς νοκ άουτ. Μόνο εάν το θελήσωμεν, θα εξέλθωμεν του γηπέδου με τον χλοοτάπητα. Είκοσι πατούσες κλοτσούν, διορθώνω, και δυο που ανήκουν εις τον τερματοφύλακα, αλλά αυτές απλώς χοροπηδούν κατά περίπτωσιν έμπροσθεν του τέρματος. Κάπου κάπου παίρνουν πρέφα τη μπάλα, αλλά αφήνουν προτεραιότητα στις παλάμες να την αγκαλιάσουν. 
Φαντάζομαι τους ποδοσφαιριστές ως ένα αδιαίρετο οργανισμό, σαν μια μεγάλη εικοσαποδαρούσα, να απλώνεται και να μαζεύεται πάνω στο χορτάρι. Αν υπολογίσω και τις πατούσες της αντίπαλης ομάδας, μια τεράστια σαρανταποδαρούσα της οποίας το ένα μισό αντιμάχεται το άλλο μισό, όπως περίπου η ψυχή αντιμάχεται το κορμί -αν είσαι χριστιανός ορθόδοξος βεβαίως- πάλλεται πάνω σε ένα χλοοτάπητα, ένα χαλί από χορτάρι -γκαζόν κατά προτίμηση. Γιατί άραγε γκαζόν και όχι ραδικάκι που τρώγεται κιόλας ή έστω σπανάκι που σπανίζει; Επειδή το γκαζόν δεν τρώγεται, δεν σπανίζει -ξυρίζεται κάθε πρωί- είναι ανθεκτικό και πουλιέται με το μέτρο, ώστε να είναι δυνατό να μπαλώνεται, όπως ένα κόψιμο στο μάγουλο που χρειάζεται λευκοπλαστ. Τι μεγάλη εφεύρεση κι αυτή!
Αναρτήσεις
