071. ο έλεγχος του ύπνου

Ο Ζωγράφος είχε χάσει τον έλεγχο. Δεν υπήρχε τρόπος να ξαναβρεί την οδό των ονείρων, χωρίς να ελέγχει τον ύπνο του. Πανικοβλήθηκε, η αϋπνία τον είχε καταρρακώσει. Αρχισαν να εισβάλλουν και σωματικά συμπτώματα. Τότε αποφάσισε να πάει στο γιατρό. «Πάρε αυτά τα χαπάκια» είπε ο γιατρός. Η ιδέα πως θα πάρει χάπια, ο τρόμος ότι μπορεί να γίνει κι αυτός ένας χαπάκιας σαν τους πολλούς, έκαναν τον πανικό του να μεγαλώσει. «Πάρτα, κι εγώ τα παίρνω» του είπε ο φίλος του ο Ποιητής, και ο Ζωγράφος τα πήρε για λίγες μέρες, τόσες όσες ακριβώς χρειάστηκαν ώστε να αποφασίσει να τα κόψει μαχαίρι και να βάλει μπρος την αυτοπειθαρχία του. Δυσκολεύτηκε, είναι η αλήθεια, να ξαναβρεί την οδό των ονείρων του. Πέρασε χρόνος και βάλε με σκαμπανεβάσματα "κοιμάμαι-δεν-κοιμάμαι" και ύπνους ξύπνους απανωτά. Οταν επιτέλους τα κατάφερε να σταθεροποιήσει το ωράριό του, επισκέφτηκε το γιατρό και τον ευχαρίστησε. Η θεραπεία ήταν επιτυχής, είχε ξαναβρεί τον έλεγχο του ύπνου, έστω και από την ανάποδη, ακολουθώντας αντίθετο δρόμο. «Είσαι πνεύμα αντιλογίας» του έλεγε η Μάνα όταν ήταν μικρός, αλλά αυτό δεν το είχε λάβει υπόψη ο γιατρός -ή μήπως το είχε λάβει;

070. Οταν πρωτοψήφισε το Ψάρι

Ο ψαροδάσκαλος της Δ' Δημοτικού Ιχθυοπαίδων είχε τη φαεινή ιδέα να δείξει στα ψαρόπαιδα τι εστί Ψήφος. Το Ψάρι βρέθηκε μικρό μικρό να ετοιμάζεται να ψηφίσει και, επειδή δεν ήθελε να μείνει αψήφιστο, έπιασε έναν έναν τους ψαροσυμμαθητές του στο διάλλειμμα και υποσχέθηκε στον καθένα ξεχωριστά ότι θα τον ψηφίσει αν το ψηφίσει και εκείνος. Το αίτημα που διατυπώθηκε από το μικρό Ψάρι στη συνομιλία με καθένα ψαροσυμμαθητή ήταν περίπου αυτό: «Ψήφισέ με, να σε ψηφίσω». Οι ψαροσυμμαθητές δεν συμπαθούσαν όλοι το Ψάρι, αλλά, προκειμένου να ψηφιστούν από κάποιον, έριξαν όλοι μονοκούκκι την πολύτιμη ψήφο τους, ένα χαρτάκι που έγραφε «ΨΑΡΙ». Ο ψαροδάσκαλος είχε πει στα ψαρόπαιδα ότι, αν δεν θέλουν να ψηφίσουν κανένα ψαροσυμμαθητή τους, μπορούν να ρίξουν λευκό χαρτάκι στο κουτί από καβούκι κάβουρα που χρησιμοποιήθηκε για κάλπη. Οταν τέλειωσε η ψηφοφορία, γύρισε ανάποδα το καβούκι ο ψαροδάσκαλος κι έπεσαν ένα σωρό χαρτάκια. Κάθησε στην έδρα, άρχισε να διαβάζει ένα ένα τα χαρτάκια και τα αποτελέσματα τα έγραφε ένα ψαρόπαιδο στον πίνακα. Ο ψαροδάσκαλος έτριβε τα στρογγυλά του ματάκια με έκπληξη, όταν είδε πως όλα τα χαρτάκια έγραφαν φαρδιά πλατιά ΨΑΡΙ. Υπήρχε και ένα χαρτάκι σκέτο, χωρίς όνομα, μια λευκή ψήφος δηλαδή. Με αυτή την ευκαιρία, ο ψαροδάσκαλος έκανε μια διάλεξη στους ψαρομαθητές περί σκοπιμότητας της ψήφου. Ολοι ανεξαιρέτως οι ψαρομαθητές μετάνοιωσαν για την ψήφο που έριξαν, επειδή δεν ήταν μια ψήφος σύμφωνη με τη συνείδησή τους, αλλά μια ψήφος που έριξαν ο καθένας τους με ιδιοτελή σκοπό. Ταυτόχρονα με το μετάνοιωμα για την ψήφο, ήρθε και η αντιπάθειά τους για το καημένο το μικρό Ψάρι. Νόμιζαν πως είχε κάνει σκόπιμα την ενέργεια της ανταλλαγής ψήφων, πράγμα όχι αληθινό επειδή αρκούσε μια μικρούτσικη και απλή σκέψη: «μπορεί ένας να ρίξει παραπάνω από μια ψήφους; πόσες ψήφους μπορεί να ρίξει το Ψάρι;» Το Ψάρι εξήγησε προσεκτικά ότι δεν είχε πρόθεση να εξαπατήσει τους ψαροσυμμαθητές του, άλλωστε και αυτό ήταν ένα μικρό ψαράκι σαν όλα τα άλλα και ότι η λευκή ψήφος ήταν δική του, επειδή ακριβώς δεν ήξερε ποιο ψαροσυμμαθητή του να ψηφίσει -τους συμπαθούσε όλους. Κανείς δεν το κατάλαβε, ούτε ο δάσκαλος, από το μυαλό του οποίου δεν είχε περάσει καν ένα τέτοιο ενδεχόμενο ώστε να το προβλέψει και να το αποτρέψει. Τότε ακριβώς ήταν που το Ψάρι αποφάσισε να μην ασχοληθεί ποτέ με την πολιτική και να ψηφίζει κατά συνείδηση.

069.το βάρος

Ακόμα δεν μπορεί να καταλάβει γιατί είχε αποφασίσει να αναλάβει να σηκώσει αυτό το βάρος. Ισως επειδή ήταν μια πρόκληση για τους στιβαρούς ώμους του, ίσως επειδή φαινόταν ελαφρύ τότε που το αποφάσισε, ίσως επειδή νόμιζε ότι δεν θα κρατούσε για πολύ. Δεν γνώριζε τότε αυτό που γνωρίζει σήμερα, ότι δηλαδή το βάρος μεγαλώνει όσο το σηκώνεις, όλο και βαρύτερο γίνεται, ακόμα και αν διατηρεί το ίδιο βάρος πάνω στη ζυγαριά. Ο άνθρωπος όμως δεν είναι ζυγαριά. Τόσο απλό ήταν λοιπόν; Ενας γιατρός της δικής του εμπειρίας θα έπρεπε ήδη να το γνωρίζει, ίσως όμως αυτή να είναι γι αυτόν μια εμπειρία ακόμα: ο έλεγχος ενός βάρους που κάθεται σε ανθρώπινους ώμους και όχι πάνω σε μια ζυγαριά.

068. η απόσταση

«Να μεγαλώσω την απόσταση, να μεγαλώσω την απόσταση, να μεγαλώσω την απόσταση» σκεφτόταν ο ωραίος Μεργκαέλ, αλλά δεν έκανε ούτε βήμα προς την αντίθετη κατεύθυνση, ούτε καν στεκόταν ακίνητος. Προχωρούσε με μικρά βηματάκια προς το στόχο που απομακρυνόταν, προς τα εκεί ακριβώς από όπου ήθελε να μεγαλώσει την απόσταση. Ευτυχώς, ο στόχος απομακρυνόταν με μεγάλες δρασκελιές. Ετσι, μια και ο Μεργκαέλ έκανε μικρούτσικα βηματάκια, η απόσταση μεγάλωνε από μόνη της.

067. πάρτο αλλιώς

Ολο έλεγε από μέσα του «πάρτο αλλιώς, πάρτο αλλιώς» αλλά ο εαυτός του δεν άκουγε και δεν το έπαιρνε αλλιώς, δεν ήξερε να το πάρει αλλιώς, ούτε και ήθελε να μάθει να το παίρνει αλλιώς, έτσι στουκάρησε στη γωνία επειδή πάλι το είχε πάρει στραβά και όσο και να προσπαθούσε να το ισιώσει δεν θα ίσιωνε ποτέ -το ήξερε καλά αυτό- αν δεν αποφάσιζε επιτέλους να το πάρει αλλιώς.

066. ορθοποδικόν τεστ

Ο Ποιητής έπρεπε να ορθοποδήσει επιτέλους. Ετσι, αποφάσισε να επισκεφτεί έναν ειδικό, να κάνει ένα ορθοποδικό τεστ.
Ο ειδικός ορθοποδικός επιστήμων απεφάνθη ότι έφταιγαν τα πόδια του, που πατούσαν ανελέητα τα χαμομήλια.
Επρεπε να επανορθώσει για τα μίλια χωραφιών, ολόκληρα και τετραγωνικά, που είχε πατήσει. Τα ράφια χωράφια ήταν τίγκα στο χαμαίμηλον. Εβγαλε το βραστήρα από την πρίζα και ορκίστηκε ότι θα αποφεύγει στο εξής τα αφεψήματα. Αντί αυτών, η ανθοκομία έγινε το χόμπι του. Εκανε μεταμόσχευση πορτοκαλιές νεραγκούλες στα πόδια και περπατούσε στο εξής τα μίλια του μαλακά.

065. πώς τρέφεται το μυαλό

«Το μυαλό μοιάζει με όστρακο. Οταν θέλεις να ταΐσεις ένα όστρακο, μη το κάνεις με το ζόρι. Οσο προσπαθείς να το ανοίξεις, τόσο εκείνο σφίγγεται. Θα νομίζει πως δεν θέλεις να το ταΐσεις, αλλά να το φας! Αμα το παραζορίσεις, μπορεί και να σπάσει -το ίδιο ή το μαχαίρι. Αν όμως περιμένεις υπομονετικά, κάποτε θα ανοίξει μόνο του και θα αναζητήσει τροφή. Τότε είναι η στιγμή. Ετσι και το μυαλό. Να δώσεις τροφή μόλις ζητήσει. Οχι πριν και με το ζόρι. Μόλις ζητήσει. Ετσι τρέφεται το μυαλό. Πρόσεξε λοιπόν τι θα κάνεις.» Αυτά είπε το Ψάρι που γνώριζε απο όστρακα.

064. το ανοιχτήρι της μπίρας

Η Βέρα Καλτάκα ξεκόλλησε το ανοιχτήρι από τον πίνακα που της είχε χαρίσει ο Ζωγράφος και, πάνω που ετοιμαζόταν να ανοίξει μια μπιρίτσα, χτύπησε το κουδούνι της εξώπορτας, έτσι άνοιξε την πόρτα αντί για τη μπίρα και βρέθηκε μπροστά στη φίλη της τη Λία και σε ένα κρεμανταλά με ξελιγωμένο βλέμμα. Δεν ήθελε άλλες γνωριμίες στη ζωή της και τους πέταξε και τους δυο έξω με εύσχημο τρόπο, δήθεν πως έπρεπε να αναχωρήσει σε λίγο για ταξίδι. Οι νέες γνωριμίες την κούραζαν, όχι επειδή είχε χάσει το ενδιαφέρον της για τους ανθρώπους, αλλά επειδή δεν ήθελε πια να μιλά. Εμενε σιωπηλή μέρες ολόκληρες, χωρίς να λέει λέξη. Ακόμα κι ο αναστεναγμός της ήταν πλέον βουβός: έβγαινε από τα σφιγμένα χείλη της σαν θολό μουγκρητό.
Ο Ζωγράφος κοιμόταν στο διπλανό δωμάτιο μαζί με τον Ποιητή, έτσι βρήκε ευκαιρία το Ψάρι να πετάξει όλα τα χρώματα της φαντασίας τους στο βυθό, θέλοντας να εκδικηθεί τα χρωματιστά όνειρά τους.
Ολα αυτά συνέβησαν αληθινά, εκτός από το θέμα της μπίρας. Η Βέρα Καλτάκα ανέκαθεν τη σιχαινόταν και δεν την έβαζε στο στόμα της, άρα δεν ξεκόλλησε ποτέ το ανοιχτήρι από τον πίνακα.