055. η ζουγκλα του Ποιητη

Ο γιατρος ανοιξε το φακελλακι κι εβγαλε το ισοπεδωμενο σωμα του Ποιητη. Οι θαυμαστες του το ειχαν διπλωσει ευλαβικα στα τεσσερα για να χωρεσει στο μικρο φακελλο και να περισσεψει και λιγος χωρος ωστε, σκιζοντας το ο γιατρος, να μη τραυματιστει το λεπτο του δερμα. Οι ποιητες εχουν ευαισθητο δερμα, για τουτο κιδυνευουν συχνα απο ισοπεδωση. Ο γιατρος εβγαλε το διπλωμενο σωμα του Ποιητη, το ξεδιπλωσε προσεκτικα και παρατηρησε το κοκκινο παπιγιον που φορουσε. «Ισως να ερεθιζονται και οι ρινοκεροι με το κοκκινο χρωμα» σκεφτηκε και εστειλε τον Ποιητη ξανα στη ζουγκλα, κατοπιν θερμης παρακλησης του ιδιου. Ο Ποιητης δεν εχει θεση στον κοσμο του πολιτισμου -απεχθανεται το χρημα.

Der Jungle des Dichters 

Der Arzt öffnete den kleinen Umschlag und nahm den geglätteten Körper des Dichters heraus. Seine Bewunderer hatten ihn ergeben viermal gefaltet, damit er in den kleinen Umschlag passe und dass auch noch ein wenig Platz bliebe, damit ihm der Arzt beim Aufreissen nicht die dünne Haut verletze. Die Dichter haben sensible Haut, darum droht oft, dass sie platt gemacht werden. Der Arzt nahm den gefalteten Körper des Dichters, entfaltete ihn vorsichtig und bemerkte die rote Fliege, die er trug. „Vielleicht macht auch die Nashörner die rote Farbe aggressiv“, dachte er und schickte den Dichter wieder in den Jungle, nach der dringlichen Bitte desselbigen. Der Dichter hatte keinen Platz in der kultivierten Welt – er verachtete das Geld.
____________
μετάφραση στα γερμανικά από την Gerrit Monnartz

054. ποιητικες φουσκες

Το Ψαρι πετουσε ψηλα με τα φτερα του Ποιητη. Ειχε γλιτωσει απο τον ψαρα, ειχε αφησει το δολωμα στην παραλια. Ο Ποιητης πεινουσε, βρηκε το δολωμα, το εφαγε και μεταμορφωθηκε σε Ψαρι. Ολοι οι λουομενοι περιμεναν να μιλησει, να διαμαρτυρηθει, να συνδραμει τον κοσμο που τον θαυμαζε, να πιστοποιησει τον τιτλο που του απεδιδαν εδω και πολλα χρονια, τον τιτλο του Ποιητη οραματων. Ο Ποιητης ομως ειχε γινει Ψαρι και κανεις δεν το ηξερε. Η Ψαριλα εγινε αισθητη μολις ο Ποιητης εγραψε τον τελευταιο του στιχο: «Διαμαρτυρομαι σιωπηρως». Τοτε, μονο τοτε, το εμαθε και ο ιδιος και, κανοντας ενα μακροβουτι, εφτασε στα βαθια, κι εβγαλε βραγχια και μπουρμπουληθρες.

053. η βαλβιδα σωτηριας

Μια μερα, ο γιατρος του Πονου μπηκε στο παραβαν και ψηφισε ΘΑΝΑΤΟ. Μετα, ειπε: «Ζηλευω το δακρυ σου. Αυτο το δακρυ που κυλα μαλακα μαλακα στο μαγουλο, εστω κι αν ειναι δακρυ γλυκερινης, μπορει και πλαστικο. Αυτο το δακρυ που κυλα απο το στιψιμο της δακρυδοχου κυστης, που ξεχειλιζει απο συγκινηση, μπορει κι απο μυρισμα κρεμμυδιων. Αυτο το δακρυ που λαμπιριζει σαν αστερακι κατω απο φωτα προβολεων, μπορει και στο φως του φεγγαριου. Αυτο το δακρυ που δεν μπορει να τρεξει με γοργους βηματισμους, το δακρυ που στεκεται μετεωρο και λεει «να τρεξω, να μη τρεξω» κι αφηνεται να κυλα. Αυτο το δακρυ, αν εμενε μονο του, χωρις το συνοδευτικο βλεμμα, αυτο το δακρυ δεν θα το ζηλευα. Καθολου.» Αυτα ειπε ο γιατρος του Πονου κι εκλεισε τη βαλβιδα σωτηριας.