050. ο στενογραφος

Μια φορα ηταν ενας που εγραφε πολυ στενα, οχι επειδη ηταν στενοχωρημενος αλλα επειδη εψαχνε να βρει το μεδουλι της γραφης, να φτασει στο βαθος των πραγματων, να αποκαλυψει τι ακριβως ειναι η πραγματικοτητα και να σηκωσει το καπακι να ξεσκεπασει το απεχθες της προσωπο, μηπως συγκινηθουν καποιοι και παψουν να τον προσκαλουν σε συσκεψεις οικονομικων παραγοντων, εγκαινια γηπεδων γκολφ, γενεθλια παχουλων πλουσιων ντεμπυταντ, βαφτισεις βαποριων, παρουσιασεις βιβλιων νεων συγγραφεων και ποιητων, λειτουργιες, γενοκτονιες, σφαγες.


Προσπαθουσε να περιορισει τους γραμματικους τυπους που χρησιμοποιουσε, να μειωσει τα χτυπηματα της μηχανης του στο ελαχιστο. Ο σκοπος του ηταν ιερος -ηθελε να γινει ο μεγαλυτερος ποιητης- για τουτο και το αμαρτημα του δεν συγχωρεθηκε ποτε και καταδικαστηκε να καταπιει τον εαυτο του.

049. ο Ποιητής και το Ψάρι

Ο Ποιητής τίναξε ανάλαφρα την πλούσια χαίτη του και,αφήνοντας ένα σαρκαστικό χλιμίντρισμα μαζί με μια οσμηρή πορδή, χάθηκε καλπάζοντας στα χωράφια των συνειρμών, αφού προηγουμένως είχε προλάβει να δοκιμάσει την πειθώ της δεξιάς οπλής του στα κενά κρανία των θαυμαστών του. Οι πληγωμένοι θαυμαστές απέμειναν σύξυλοι, αν και θα μπορούσαν να τον πάρουν το κατόπι ακολουθώντας την οσμή και να τον ξεσκίσουν, αντί γι αυτό όμως έβγαλαν τα λευκά τους μαντίλια και τα κουνούσαν. Η απόφαση του Ποιητή να εγκαταλείψει τους θαυμαστές του στο έλεος των περιστάσεων ήταν ακλόνητη και τίποτε δεν θα τον γύριζε πίσω, ούτε το άσπρο σύννεφο των μαντιλιών που εξακολουθούσαν να κουνιούνται πίσω του, δήθεν ως ένδειξη χαιρετισμού, στην πραγματικότητα όμως για να διαλύσουν την οσμή, κάτι που αν ο Ποιητής είχε αντιληφθεί θα επέστρεφε δριμύτερος να τους συνετίσει εκσφενδονίζοντας εναντίον τους το ατσαλένιο του βλέμμα. Το βλέμμα του Ποιητή αντικρύζει τώρα νέα λιβάδια θαυμαστών, όπου φύονται πυκνές ορδές πύρινων βλεφαρίδων και, αψηφώντας το Ψάρι που κολυμπά με δυσφορία μέσα στο γυμνασμένο του στομάχι, ορμά να τις ξερριζώσει από την αδράνεια και να τις αναγκάσει να παίξουν θριαμβευτικά τον Υμνο της Αναλαμπής. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή, το Ψάρι ανεβαίνει από το στομάχι στο στόμα του Ποιητή ακολουθώντας την ορθή οδό του οισοφάγου, ξεφεύγει προς τα έξω ανάμεσα από τα πολυφίλητα χείλη του και παίζει το ρόλο που του επεφύλασσε η μοίρα: μεταμορφώνεται σε κουρέα και ξυρίζει τη χαίτη του Ποιητή! Οι θαυμαστές τότε αναγαλιάζουν, τα κενά τους κρανία πλημμυρίζουν ήχους, οι πύρινες βλεφαρίδες σβήνουν, το ατσαλένιο βλέμμα λιώνει, ο Ποιητής μαθαίνει επιτέλους να ακούει -έστω, με ακουστικά- και το Ψάρι πετάει μακριά.

048. Ο Μεργκαέλ ονειρεύεται

Ο ωραίος Μεργκαέλ Ωγκαίο κοιμάται στην αιώρα του και δεν λέει να ξυπνήσει. Το αεράκι φυσά ελαφρά και η απαλή κίνηση της αιώρας, που κρέμεται δεμένη στους κορμούς δυο δέντρων, συντονίζεται με το όμορφο όνειρό του. Βρίσκεται, λέει, σε μια όαση στα βάθη της ερήμου και ποτίζει τις καμήλες του στη λιμνούλα ανάμεσα σε χουρμαδιές φορτωμένες από το γλυκό καρπό τους. Εχει βγάλει τα ρούχα του και ετοιμάζεται να πέσει στο νερό να δροσιστεί, όταν ακούγεται μια φωνή να τον διατάζει. «Πέσε για ύπνο Μεργκαέλ» του λέει κι εκείνος ξαπλώνει όπως είναι, γυμνός, στα χορταράκια πλάι στη μικρή λίμνη, εκεί, στη δροσερή όαση της καφτής ερήμου. Ο Μεργκαέλ κοιμάται μακάρια στον ύπνο του, η πλούσια βλάστηση προστατεύει το γυμνό του κορμί από τις ακτίνες του ήλιου, είναι όμορφα εκεί στην έρημο μέχρι που μια καμήλα χορταίνει τη δίψα της και φεύγει μακριά. Οταν ξεδιψούν και οι υπόλοιπες καμήλες και φεύγουν κι αυτές, ο ωραίος Μεργκαέλ κοιμάται ακόμα γυμνός, ξαπλωμένος στα χορτάρια της όασης, πλάι στη λιμνούλα. Τι θα συμβεί, άραγε, όταν θα ξυπνήσει ο Μεργκαέλ στο όνειρό του; Θα ανησυχήσει που έφυγαν τα ζώα και θα ντυθεί να τρέξει να τα ψάξει; Θα μείνει για πάντα εκεί, στη μικρή όαση; Αραγε ο Μεργκαέλ προτιμά την έρημο ή θα τρομάξει από τη μοναξιά και ο φόβος θα τον ξυπνήσει; Αν ξυπνήσει, θα πέσει από την αιώρα; Κι αν πιάσει καταιγίδα και τρίξουν τα δέντρα και πέσει η αιώρα κι αυτός μαζί στο έδαφος, θα ξυπνήσει άραγε ή θα νομίζει ότι όλα αυτά συμβαίνουν στο όνειρό του;

047. ο Μεργκαέλ Ωγκαίο ξύνεται

Ενα καλοκαιριάτικο πρωί, στο Πι του 3ου Γαλαξία άνω δεξιά, ο ωραίος Μεργκαέλ ένοιωσε μια τρομερή φαγούρα στη πλάτη. «Θα με πειράξαν τα καλαμαροχτάποδα που έφαγα χτες βράδυ», σκέφτηκε και άρχισε να ξύνεται ίσαμε εκεί που έφτανε ο μακρύς πήχυς του δεξιού χεριού του, αλλά δυστυχώς δεν έφτανε στο κεντρικό σημείο της φαγούρας. Κάθε φαγούρα, ως γνωστόν, έχει ένα κεντρικό σημείο και, αν φτάσεις να το ξύσεις δυνατά, ακριβώς εκεί που επικρατεί η μεγαλύτερη ένταση, πάει, απελευθερώνεσαι στη στιγμή από τη φαγούρα. Αυτό προσπαθούσε ο ωραίος Μεργκαέλ, αλλά ανεπιτυχώς. Δοκίμασε και με τον αριστερό του πήχυ που ήταν λίγο μακρύτερος και πέτυχε να προκαλέσει μια υπολογίσιμη αύξηση της θερμοκρασίας στο κεντρικό σημείο της φαγούρας. Με δυο λόγια, η περιοχή αυτή πήρε φωτιά! Ευτυχώς που η πλάτη του ωραίου Μεργκαέλ ίδρωσε -ο ιδρώτας έτρεξε ποτάμι- και τα δισεκατομμύρια βακτηρίδια, κάτοικοι της φαρδιάς πλάτης του ωραίου Μεργκαέλ, γλίτωσαν το κάψιμο εγκαίρως -μόνο μικρές απώλειες ανεφέρθησαν.

046. ο ωραίος Μεργκαέλ και οι μπότες του

Ο ωραίος Μεργκαέλ Ωγκαίο είχε έναν υπηρέτη που του βούρτσιζε τις μπότες κάθε βράδυ, ώστε να τις βρίσκει καθαρές και ξελασπωμένες, να τις φορά τα πρωϊνά που έφευγε για τις περιπολίες του στα δάση. Ενα βράδυ, ο υπηρέτης δεν φάνηκε και ο ωραίος Μεργκαέλ αναγκάστηκε να τις φορέσει λασπωμένες. Ο υπηρέτης δεν φάνηκε ούτε το επόμενο βράδυ και οι φήμες λέγαν ότι τον έφαγε κάποιο θηρίο, οπότε, ο ωραίος Μεργκαέλ άρχισε να ψάχνει για νέο υπηρέτη. Αφού πέρασαν δυο βδομάδες και υπηρέτης δεν φαινόταν στον ορίζοντα, έμαθε να βουρτσίζει τις μπότες μοναχός του. Σήμερα, ο ωραίος Μεργκαέλ Ωγκαίο βρίσκεται θαμένος στο δάσος, μαζί με τις καλογυαλισμένες του μπότες.

045. θλίψη στα δάχτυλα

Μια φορά, ήταν κάποιος που είχε δάχτυλα γεμάτα θλίψη. Δεν ήταν τα δάχτυλά του θλιβερά, ούτε καν θλιμμένα. Μόνο που η θλίψη είχε βρει τρόπο κι έμπαινε από τις ρώγες των δαχτύλων και πλημμύριζε και κατακυρίευε όλο του το κορμί. Τότε και κείνος, μόλις αντιλήφθηκε το παιχνίδι της θλίψης, αποφάσισε να ψάξει να βρει τρόπο να το εμποδίσει. Δεν του άρεσε να παίζουν εις βάρος του, ιδίως όταν η ήττα του ήταν προδιαγεγραμμένη. Ετσι, μια μέρα πήρε μια βελόνα και άρχισε να τρυπά ένα ένα τα δάχτυλά του και να τα στύβει. Η θλίψη έτρεξε να φύγει, εκείνος έμαθε να χαϊδεύει και γλίτωσε.

044. Ο Μεργκαέλ Ωγκαίο ψηφίζει

Πριν ψηφίσει ο Μεργκαέλ Ωγκαίο, προετοιμάζεται καταλλήλως. Επί σαράντα μέρες συνεχώς, ακολουθεί ένα αυστηρότατο πρόγραμμα αποτοξίνωσης, αυτοσυγκέντρωσης και περισυλλογής. Δεν τρώει πολύ, πίνει άφθονο νερό και καθόλου οινοπνευματώδη, ασκείται καθημερινά -κατά προτίμηση με γιόγκα- και λούζεται ολόκληρος τελετουργικά τρεις φορές το 24ωρο. Προτιμά να ντύνεται απλά και σοβαρά, αφήνει κατά μέρος τα μαύρα στενά ρούχα που συνηθίζει και φορά καφτάνια από πράσινο σκούρο μπροκάρ -το χρώμα της σημαίας της πατρίδας του, στο δεύτερο Γαλαξία πάνω πάνω. Την ημέρα των εκλογών, πηγαίνει να ψηφίσει καθαρός από κάθε σκέψη και πνευματική εξάρτηση, κρατώντας στην αγκαλιά του ένα ωραίο μπουκέτο άνθη με λεπτό άρωμα, κομμένα από το ιδιωτικό του περιβόλι, τα οποία μοιράζει στους εκπροσώπους των υπό εκλογή Κυρίων του Κράτους. Κατόπιν, μπαίνει στη Μεγάλη Θερμοκοιτίδα για να ψηφίσει. Εκεί μέσα, αισθάνεται έμβρυο ξανά, ο νους του ξελαμπικάρει πλέον εντελώς, καμμιά φροντίδα δεν τον απασχολεί, κι έτσι αναπόσπαστος από έννοιες και σκοτούρες, ψηφίζει σύμφωνα με τη Συνείδησή του αυτό που πραγματικά, με απόλυτη -όσο γίνεται- σιγουριά, επιθυμεί. Το πρόβλημα του ωραίου Μεργκαέλ είναι να αποκαλύψει στον εαυτό του την πραγματική του επιθυμία -και νομίζω πως δεν είναι ο μόνος με αυτό το πρόβλημα.

043. άδεια μάτια

Αχ, αυτοί οι γέροι κι οι γριές με τ' άδεια μάτια! Μάτια χωρίς βλέμμα, κοιτάζουν, βλέπουν, αλλά χωρίς να βλέπουν κάτι έξω από εκείνους. Βλέπουν τη τσέπη τους μονάχα και το σκατό τους που το κάνουν παξιμάδι για να μετρούν την αγάπη και το ενδιαφέρον με τάλαρα, με μπικικίνια, πώς το λένε. «Οσα έχω θα τ' αφήσω στο Γιωργί που με παίρνει τηλέφωνο» ή «Θα τ' αφήσω όλα σ' ένα ίδρυμα, να μάθετε τσογλάνια», και μεις χεστήκαμε τι θα τα κάνεις ρε κωλόγερε (ή κωλόγρια) αυτά που συνάζεις στερώντας σου τις ύστερες απολαύσεις. Κάντα ό,τι θέλεις, δικά σου είναι, επάξια τα κέρδισες. Λυπάμαι που δεν τα αξιοποιείς διαφορετικά -δεν τα αξιοποιείς καθόλου μάλλον. Αντί να πας κάνα ταξιδάκι, να πααίνεις να τρως σε καμιά ταβερνίτσα, να κάνεις το τραπέζι σε ένα φίλο, εγγόνι, ανήψι, σε κάποιον άνθρωπο τεσπα, μαζώνεις και μαζώνεις και τολμάς να απειλείς ζητιανεύοντας αυτό που δεν έλαχε να μάθεις, δεν θέλησες να αποχτήσεις ποτέ σου: Αγάπη. Αστα κομμάτια ή «ες κόρακαν» -που λέγαν οι αρχαίοι.

042. η Αράχνη

Ακονίζει τα γαμψά της νύχια και χαϊδεύει απαλά τα θύματα που πιάστηκαν στα δίχτυα της, πριν τα οδηγήσει τρυφερά σπρώχνοντάς τα προς τον απύθμενο οισοφάγο της, η Αράχνη. Τα ακονισμένα νύχια θα χρειαστούν στην περίπτωση που κάποιο θύμα διανοηθεί να προσπαθήσει να ξεφύγει από τον ιστό. Η κατάσταση ομηρίας είναι τελειωτική και διαφυγή δεν υπάρχει. Διαφορετικά, δεν πρόκειται περί Αράχνης, αλλά περί αράχνης, η οποία δεν έχει καν νύχια.

041. το πάλκο και το σένικο

Η βραχνή λαρύγγω, ντυμένη στα μαύρα, ανέβηκε στο πάλκο. Τάνυσε τους μύες του λαιμού μήπως και μακρύνει. Κίνησε το λαιμό, δεξιά αριστερά και άνω, με το βλέμμα πάντα στυλωμένο στο πάτωμα -σεμνά. Προσπάθησε να φέρει στο νου της την άρια που είχε δει να τραγουδά σε ένα κανάλι μια μεγάλη αοιδός της όπερας, μαυροντυμένη επίσης, και αμόλησε το πρώτο τριπλό βογγητό: «Ααααααχ - αααααα - ΑΧ!» Το κοινό παρακολουθούσε μαγεμένο και εκείνη συνέχισε να καθαρίζει το λαρύγγι της νομίζοντας ότι άδει. Το κοινό επίσης, νόμιζε ότι αυτό είναι τραγούδι, χειροκροτούσε από καιρού εις καιρόν, μεταξύ των τσουγκρισμάτων «εβίβα!», «να παν τα φαρμάκια κάτω!» και «να καούν τα τέλια!» μέχρι τη στιγμή που ακούστηκε ένα πραγματικό γαύγισμα έξω από το μαγαζί.

040. σε χρώμα γκριζοπράσινο ανοιχτό

Στην αρχή, πήρε ένα σεντονάκι και τυλίχτηκε. Κατόπιν, πήρε και μια λινή κουβερτούλα. Μετά, έβαλε από πάνω μια κουβέρτα μάλλινη. Υστερα, πρόσθεσε πάνω από όλα αυτά ένα πάπλωμα λεπτό. Στο τέλος, επειδή εξακολουθούσε να κρυώνει πολύ, ο πάγος της ψυχής να κριτσανίζει στα δόντια σα να μάσαγε άμμο, χώθηκε κάτω από ένα ηφαίστειο, έλιωσε, και τινάχτηκε μαζί με τη λάβα όταν αυτό εξερράγει. Λίγο μετά την έκρηξη, αποφάσισε να τετραγωνίσει τη σκέψη του και να τα βλέπει όλα σε χρώμα γκριζοπράσινο ανοιχτό.

039. το κίνητρο

Ο σεβαστός Μεργκαέλ Ωγκαίο αποφάσισε να αυτοπυροβοληθεί, κυρίως επειδή δεν έβρισκε κίνητρο για να ζει. Το πάγωμα της εικόνας ήταν απλώς το πρόσχημα. Δεν είχε τίποτα πλέον να αποδείξει στον εαυτό του, ήταν απολύτως βέβαιος για τις ικανότητές του, ο κόσμος θα συνέχιζε να ζει και χωρίς αυτόν, οι κινητοποιήσεις είχαν πάψει να τον συγκινούν, η ανθρώπινη βλακεία δεν υπήρχε περίπτωση να ηττηθεί. Ετσι, δεν υπήρχε λόγος να παρατείνει την ανούσια ύπαρξή του σε ένα περιβάλλον αφιλόξενο.

038. ο θησαυρός του ενός ματιού

Αυτό που πρόσεξε ο σεβαστός Μεργκαέλ Ωγκαίο τη στιγμή που πίεζε τη σκανδάλη, ήταν να υπερασπίσει το θησαυρό των ματιών του. Η απόφασή του να αυτοπυροβοληθεί δεν ήταν στιγμιαία. Είχε κάνει αρκετές δοκιμές και μελέτες επί χάρτου περί της πορείας του βλήματος και ήταν απολύτως έτοιμος τη σημαντικότερη στιγμή της ζωής του: εκείνη τη στιγμή που θα του άνοιγε άγνωστους δρόμους αυτογνωσίας ή θα τον οδηγούσε στο απόλυτο Τίποτα. Για την περίπτωση που θα ξέφευγε τον εναγκαλισμό του Τίποτα, επιθυμούσε να διατηρήσει την όρασή του. Το ότι μονάχα το ένα του μάτι κατάφερε να διασωθεί, ήταν απλώς ένα λάθος οφειλόμενο σε στιγμιαίο τρέμουλο του αριστερού του δείκτη, έτσι ο σεβαστός Μεργκαέλ έμεινε πλέον υπερασπιστής του θησαυρού του ενός ματιού.

037. το Κέντρο Λήψης Αποφάσεων

Με τα χέρια απλωμένα ανοιχτά, ακουμπησμένα δεξιά και αριστερά πάνω στο νιπτήρα σε μια στάση χαλαρή, μισοσκυφτή, γυμνή όπως τη γέννησε η μάνα της, πυροβολήθηκε η Βερα Καλτάκα στο κεφάλι. Τη στιγμή του πυροβολισμού, θα ορκιζόταν ότι κάποια τρυφερά χέρια μάλαζαν γλυκά και σταθερά τις ταλαιπωρημένες της ωμοπλάτες, σαν για να τις ελαφρύνουν από τα βάρη, και, όταν η σφαίρα καρφώθηκε στον εγκέφαλό της, μια εικόνα και μια σκέψη καρφώθηκαν μαζί με αυτή στο ίδιο σημείο: στο Κέντρο Λήψης Αποφάσεων. Οχι, δεν θα τη χρησιμοποιούσε ποτέ και κανένας ζωγράφος ως μοντέλο για τη θλίψη, όχι. Θα πέθαινε κουβαλώντας χαρούμενη στις πλάτες το φορτίο της από άγρια θηρία της ζούγκλας -ελέφαντες κυρίως. Η σφαίρα δεν τη σκότωσε. Ο εγκεφαλικός ιστός δημιούργησε γύρω της ένα ισχυρό περίβλημα, δυναμώνοντας το Κέντρο Λήψης Αποφάσεων, κι έτσι η Βερα Καλτάκα εξακολουθεί να ζει ανάμεσά μας. Πυροβολημένη.

036. η πορεία της σφαίρας

Ακολουθώντας την πορεία της σφαίρας που διαπέρασε το μυαλό του, ο σεβαστός Μεργκέλ Ωγκαίο βρέθηκε στη χώρα των πυροβολημένων, όπου όλα έχουν το απαλό χρώμα της μούχλας -ένα λιωμένο υποπράσινο μουντό. Οι περισσότεροι κάτοικοι της χώρας αυτής είναι γυναίκες με πυροβολημένα μυαλά, για τούτο προσέχουν ιδιαιτέρως την κόμμωσή τους, να καλύπτει καλά την τρύπα.
Ανέκαθεν τον γοήτευαν οι πυροβολημένες γυναίκες, έτσι, ο σεβαστός Μεργκαέλ Ωγκαίο είχε την αίσθηση πως βρέθηκε στον Παράδεισο. Οταν μάλιστα αντίκρυσε την ωραία Βέρα Καλτάκα και πρόσεξε την απουσία των χεριών της, ορκίστηκε μέσα του ότι θα έκανε το παν για να την κατακτήσει. Θα ήθελε πολύ να εύρισκε το θάρρος να της απευθύνει το λόγο, η σφαίρα όμως είχε παρασύρει στην πορεία της το τμήμα του εγκεφάλου του, το επιφορτισμένο με την παραγωγή θάρρους, αρκέστηκε λοιπόν να παρατηρεί την ωραία του με λατρεία.

___________________

ΣΗΜ. η εικόνα είναι του Ray Caesar και αν πατησεις στο όνομά του θα βρεις πολλές δημιουργίες του και μετά πάτα και στο βιογραφικο του

035. το πάγωμα της εικόνας

Ενα σούρουπο στην Αυστρία, ο σεβαστός Μεργκαέλ Ωγκαίο είδε ένα κοριτσάκι να αιωρείται κάνοντας κούνια πάνω από το χάος και τόσο πολύ μαγεύτηκε από αυτή την εικόνα που την πάγωσε για να έχει το χρόνο να την απολαύσει περισσότερο, έτρεξε μάλιστα να φέρει κάμερα από το όχημά του για να τη φωτογραφήσει. Οταν έφτασε στο όχημα, το βρήκε στραπατσαρισμένο και ξέχασε το κοριτσάκι να αιωρείται στη παγωμένη εικόνα του. Οταν θυμήθηκε την εικόνα που εγκατέλειψε στα βουνά του Ινσμπρουκ, είχαν περάσει κάμποσες δεκαετίες και δεν ήταν δυνατό να αναστρέψει τη ροή τόσο μεγάλου χρονικού διαστήματος. Ετσι, ο σεβαστός Μεργκαέλ Ωγκαίο αυτοπυροβολήθηκε επειδή είχε τύψεις που έκανε χρήση των υπεράνθρωπων ικανοτήτων του για ίδιον όφελος.

034. όταν αυτοπυροβολήθηκε ο σεβαστός Μεργκαέλ Ωγκαίο

μαζί με τη σφαίρα πέρασαν από το μυαλό του τα δυο μικρά στρουμπουλά πατουσάκια που είχε αντικρύσει ένα μεσημεράκι στη Βομβάη να κρέμονται μπροστά στη γυναίκα που τον σέρβιρε τσάι καφτό γιατί έκανε ζέστη και κόντευε να πάθει θερμοπληξία. Καφτή η σφαίρα, έφερε την εικόνα εκείνης της αποπνικτικής μέρας στη Βομβάη στιγμιαία στο νου του. Ισως, αν είχε έρθει πρώτη στον εγκέφαλό του η εικόνα με τα μικρούτσικα χαριτωμένα πατουσάκια, να μην άφηνε τη σφαίρα να τον διαπεράσει.

033. ο ρόλος του Τοσίρο Μιφούνε

Ηταν τριαντατριών κι έβλεπε μια ταινία με τον Μιφούνε, όταν αποφάσισε να μη ξαναπάει με γυναίκα. Εσκυψε προς την οθόνη της τηλεόρασης κι έχωσε το κεφάλι του στον ώμο του πρωταγωνιστή. Ενοιωσε την αρρενωπή μυρωδιά του και «όλα στο μυαλό είναι» σκέφτηκε και κάλεσε με τη σκέψη έναν όμορφο άντρα να τον σοδομίσει. Η πράξη έγινε χωρίς να ειπωθεί λέξη, κι έχασε την παρθενιά του γλυκά και τρυφερά. Επαιξε και ο Τοσίρο βασικό ρόλο. Του πρόσφερε το κοίλωμα του ώμου, εκεί, στην κλείδα, να χύνει τα δάκρυά του. Μετά, ο όμορφος άντρας εξαφανίστηκε, αν και δεν είναι σίγουρο ότι πράγματι υπήρξε ποτέ. Ολα στο μυαλό είναι.

δοκιμή-01

Τι δοκιμάζω; ένα καινούργιο (για μένα) κολπάκι, το Write ToMyBlog, να δω αν θα με εξυπηρετεί να γράφω στο μέλλον μέσω αυτού στα blogs μου. Ιδωμεν!

..πάτησα και διάφορα κουμπάκια, αλλά χτυπά το κουδούνι και πρέπει να βιαστω, στοπ τα πολλά πειράματα..

032. το σύνδρομο της πυργοδέσποινας

Κάθεται στο πύργο της και περιμένει επισκέπτες να δηλώνουν την αφοσίωσή τους, δεν το κουνάει ρούπι από το πύργο της, το πολύ να βγει μια βόλτα στο κήπο να θαυμάσει τα φυτά που περιποιείται ο κηπουρός σύμφωνα με τις εντολές της ή να μυρίσει τα τριαντάφυλλα. Τις τριανταφυλλιές τις φύτεψε και τις περιποιείται μόνη της, τις κλαδεύει στην ώρα τους, τις ραντίζει, σαπουνίζει τα φύλλα τους μη πιάσουν μελίγκρα και είναι πολύ περήφανη γι αυτές. Σπάνια συναντάται αυτό το σύνδρομο σε έναν άνδρα.

031. θάνατος διαρκείας

Τι άλλο είναι η ζωή από 'να θάνατο διαρκείας; Κάθε μέρα πεθαίνεις κι από λίγο, απ' τη στιγμή της γέννησής σου πεθαίνεις, κι όσο μεγαλώνεις και αντριεύεις, συνηθίζεις να πεθαίνεις. Τα μαύρα φτερά τα βλέπεις, αλλά τα αγνοείς. Λες «μπα, εμένα δεν θα με πάρει» και κοιμάσαι τα βράδια ήσυχος, ώσπου να 'ρθεί το πρωϊνό που δεν θα ξαναντικρύσεις το φως του ήλιου. Από τότε, θα συνεχίζεις να κοιμάσαι προστατευμένος, τυλιγμένος σφιχτά με τις μαύρες φτερούγες. Φτερούγες ζεστές κι απαλές σαν μετάξι, κι όσα λέγονται για το θάνατο, πως είναι κρύος δηλαδή, είναι ψέμμα. Ο θάνατος είναι γλυκός και ζεστός όταν είναι καλοδεχούμενος.

030. ανταπόκριση από τη Γη

Το δίποδο ον, το καλούμενο "άνθρωπος", τείνει να εξαφανιστεί και χρήζει προστασίας. Μόνο 40 είδη διασώζονται και η διατήρησή τους εξαρτάται από τον αριθμό των θηλυκών που θα επιζήσουν στον πλανήτη.
Τα παραδείσια πτηνά έχουν πολλαπλασιαστεί δυσανάλογα και σκιάζουν το ηλιακό φως.

Echo von der Erde

Das zweibeinige Wesen, der sogenannte „Mensch“ droht zu verschwinden und braucht Schutz. Nur 40 Arten werden gerettet und ihre Erhaltung hängt von der Zahl der Frauen ab, die auf dem Planeten überleben werden. Die Paradiesvögel haben sich umgekehrt proportional vervielfacht und werfen Schatten auf das Licht der Sonne.
___________________
μετάφραση από την Gerrit Monnartz

029. μακροβουτώ άπνους

028. σαπίζω εν ειρήνη

...ιδού ξαπλωμένος ανάμεσα στα νούφθορα σαπίζω ανασαίνων οσμή περιπτωμάτων ίπταμαι ως Ικαρος ανάσκελος ελιτίζων ζω και ως Σαρπηδών πηδώ ενώπιον των αδρών αγρονόμων προϊστάμενος κλητήρων θεσπίσματος έκκλυτου βίου όπερ εστί μεθερμηνευόμενον προγονολάτρης έως μυελού των οστέων απαξιώ την εμήν κολύμβησιν διότι το ύπτιον πτέρας έστω και χρυσόμαλλον κείται έκπτωτον επί του πληκτρολογίου και κρυώνω και φοβούμαι τον λαγόν της λαγόνος σου...

Rodia's blog manufacture

Ενημερώνω τους επισκέπτες αυτού του τόπου για την παρουσία μου στο διαδίκτυο, που υπάρχει αναλυτικά σε post στο blog μου taparaponasas stoMIXER

027. το δαχτυλίδι της Αρτεμης

Η Αρτεμη είχε ένα δαχτυλίδι σε αυτό το μακρουλό σχήμα, μόνο που δεν είχε πέτρα πράσινη αλλά καφετιά. Δεν το είχα δει ποτέ αυτό το δαχτυλίδι, μέχρι που το είδε στο δάχτυλό μου και ισχυρίστηκε πως ήταν δικό της και της τό'χε χαρίσει η μαμά της και το είχε χάσει το προηγούμενο βράδυ από εκείνο το πρωϊνό που το βρήκε ο Νίνος μέσα στις λάσπες και μου το χάρισε. Τώρα θα το έδινα ευχαρίστως το δαχτυλίδι στην Αρτεμη, επειδή το Νίνο τον έχω στην καρδιά μου και δε χρειάζομαι δαχτυλίδια για να τον θυμάμαι, τότε όμως επέμενα ότι το δαχτυλίδι μου ανήκε, ήταν περισσότερο δικό μου παρά δικό της, αφού για κείνην ήταν χαμένο για χαμένο και το ότι βρέθηκε μπροστά μας εκείνο το πρωϊνό ήταν καθαρή τύχη και αν το έβρισκε οποιοσδήποτε άλλος σιγά μην έψαχνε να βρει πού ανήκε για να το δώσει, άλλωστε είχε μηδαμινή αξία. Πώς είχε βρεθεί στις λάσπες; Μάλλον πετάχτηκε από το παράθυρο του σπιτιού, όπου ήταν καλεσμένη για δείπνο η Αρτεμη, μαζί με τα ψίχουλα του τραπεζομάντιλου που τινάχτηκε το προηγούμενο βράδυ. Καλά έλεγ' η γιαγιά μου να μη τινάζουμε τίποτα τα βράδια έξω από τα παράθυρα.

026. ο στόχος είναι σκοτεινός

Γιατί σκοτείνιασε ο στόχος; Ηταν πάντα σκοτεινός και δεν το πρόσεξα; Μήπως τώρα δα αποφάσισε να σκοτεινιάσει; Τι του συνέβη τάχα; Γίνεται άραγε να ξαναβρεί τη λάμψη του ή χρειάζεται να αλλάξω στόχο; Υπάρχει κάποια ουσία που μπορεί να τον λαμπρύνει και πάλι; Εχω μέρος της ευθύνης για τη μουτζουρίαση που έπαθε ή φταίει κάτι άλλο; Ενας ιός, ένα μικρόβιο, ένας βάκιλος; Υπάρχει αντιβιοτικό να τον γιατρέψει και, αν υπάρχει, που πουλιέται; Παράξενα πράγματα που συμβαίνουν... Θα τα κοιμηθώ και αύριο αποφασίζω. Υπάρχει καιρός να αποφασίσω; Θα προλάβω;

025. στοιχειό

τόσο μόνη μπροστά στην οθόνη που σημαίνει σεντόνι μια φτωχή Αντιγόνη παραπαίει στο χιόνι κι η καρδιά της φουσκώνει βουλιαγμένη στη σκόνη στην ασπίδα καρφώνει σιδερένιο μπαλόνι ένα βλέμμα λεμόνι παγωτό που δεν λιώνει
κι όμως, να! ξημερώνει στο χτισμένο μπαλκόνι τη μαυρίλα σκοτώνει ένα φως μεγαλώνει λούζει πλένει τη σκόνη το λινό σιδερώνει και στο άσπρο σεντόνι με την πλάτη ξαπλώνει η φτωχή Αντιγόνη στη σβησμένη οθόνη λέει «πάψε κοθώνι!» καθαρίζει τεντώνει τη σιωπή πάντα μόνη κι η σιωπή μεγαλώνει